Bu, uzun zamandır konuşmayan bir çocuğun hikayesi.
Çocuk, şeylerin hep aynı kalmasından hoşlanırdı.
Herhangibir değişiklik onu korkutabilir ve üzebilirdi.
Bilinmezlikler düşmanlarla dolu bir yerdi.
Işık ve sese karşı çok hassastı.
Bu yüzden kimsenin ulaşamadığı saklanma yerleri inşa etti.
Çocuk insanlarla göz göze gelmeyi sevmiyordu.
Amacı kaba olmak değildi.
Göz göze gelmek onu rahatsız ediyordu sadece.
Bazen kollarını tekrar tekrar çırparsınız.
Ve bir gün, bende “otizm” denen bir şeyin olduğunu öğrendim.
Ailem bana yardımcı oldu.
Yavaş yavaş kendi sesimi buldum.
Otizmle daha iyi yaşamamı sağlayabilecek tüm yolları öğrendim.
Erken müdahale hayat boyu sürecek bir fark yaratabilir.
Belirtileri öğrenmek için www.autismspeaks.org’u ziyaret edebilirsiniz.
Çeviren: Fatma Nur ÜNAL
Senkronizasyon: seninhikayen
