Merhaba, ben Çavuş. Aslında benim hikayem böyle bitmiyordu. Az sonra okuyacağınız, kendimi tanıttığım yazının devamı aslında çok farklı olacaktı ama bir sabah Beytepe Kampüsünde bir elektrik direğinin dibinde ölü bulundum.
Ben 2015 yılında Hacettepe Üniversitesi Beytepe Kampüsünde doğdum. Annem gidip bizi kedilerin yaşadığı bölgede doğurmuş, hep onlarla oynayarak büyüdüm. Bir de kız kardeşim var, Zeyno. Diğer kardeşlerimiz öldüğü için annemizin bütün sütü bize kaldı, ikimiz de çok şişko bebeklerdik. Sonra bir gün annemiz gitti. Buradaki iki ayaklılar bizim ailemiz, Beytepe Kampüsü de evimiz oldu. Bebekken çok şişko olduğum için büyüdüğümde arkadaşlarım arasında en kocaman bendim. Öyle ki, bebekken oynadığım kediler bile sonradan beni tanımayıp korktular ama görüntümün aksine insanlarla, kedilerle ve özellikle kız kardeşim Zeyno’yla oynamayı ve göbeğimi sevdirmeyi çok severdim.
Bebekken koşturduğum, Zeyno’yla yuvarlandığımız, mama saatini beklediğimiz, bizi sevenlerle oyunlar oynadığımız toprağın üstünde uyurken buldular beni. Ölmüştüm. Daha 2 yaşında bile değildim. Görülecek güzel günlerim, oynayacak oyunlarım vardı. Birilerinin, bir gün bir cana mal olabileceğini hiç düşünmeden açıkta bıraktığı bir elektrik kablosu benim sonum olacaktı. Ben öldüm. Biliyorum ki unutulmayacak benim ölümüm, başıma gelenlerin bedeli elbet bir gün bir yerde ödenecek. Biliyorum.
Bambaşka bir yerdeyim şimdi; bizim çocuklardan bazıları da burada. Ortadan kaybolmuşlardı, demek buraya gelmişler. Güzel bir yer, bulutların üstünde…
Kız kardeşim Zeyno ve geride kalan arkadaşlarım size emanet.
Çiçek, böcek, toprak olup yeniden doğacağım.
Çavuş
05.01.18
