Dünyadaki en çok merak edilen şeydir ölüm. Bilinmez çünkü… Bilinemez hiçbir zaman, ta ki kapısını çalana kadar. Tanıdığımız ya da tanımadığımız insan da olsa, ölüm içimizi burkar ama bu kişi sevdiğimiz biriyse içimizi yakar. Belirli kültürlerdeki insanlar, duygusal acının fiziksel sonuçlarının bu kederli süreç için gerekli olduğuna inanıyorlar. Yas biçimi olarak bu, kendini yaralamaya kadar bile gidebiliyor. Endonezya‘daki Dani Kabilesi‘nde, bunun bir örneğine şahit olabiliriz. Kabile üyeleri cenazeye katıldıklarında parmaklarından birinin üst yarısını kesiyor; külleri ve kili yüzlerine sürüyorlar.
Dani Kabilesi, sadece uçakla ulaşımın sağlandığı Wamen isimli bir kasabada (Cyclops Dağları ortasında bir yer), Papua Eyaleti‘nin son derece uzak bölgesinde bulunuyor.
Kesim öncesi, 30 dakika boyunca parmağın üst yarısının etrafını sıkıca iple bağlıyorlar. Parmağını kesen kişiler genelde yakın aile üyesinden biri oluyor. Kanamayı önlemek ve yeni parmak ucunu oluşturmak amacıyla açık yara dağlanıyor.
Parmak kesmenin sevilen bir kişiyi kaybettikten sonra acı çekmenin sembolü olduğu söyleniyor. Ancak parmak kesme uygulaması, gittikçe çağ dışı oldu ve birkaç yıl önce resmi olarak yasaklandı. Bu nedenle genellikle sadece yaşlı insanlarda bu tarz parmaklara rastlanıyor.
Kaynak: The Plaid Zebra
