Ben diyorum ki onunla birbirimizi anlıyoruz. Tamam konuşamıyoruz ama,
doğalında oluveriyor işte.
Bir keresinde onu öptüm.
Ama benden başkasına izin vereceğini sanmıyorum.
Benim adım Hiroyuki Arakawa.
Ben bir scuba dalgıcıyım.
İlk dalışımı 18 yaşındayken yaptım.
Şu ansa 79 yaşındayım.
vay be 60 sene olmuş.
Suyun altında birbaşınasınızdır.
Kendi dünyanızdasınızdır.
Derin sularda olmayı seviyorum.
Burada küçük bir mabet yapmaya karar verdik.
Mabet 56 feet (17 m) derinlikte olacaktı.
Yoriko bu mabedin yakınlarında yaşamakta.
Sanırım Yoriko’yla ilk tanışmamın üstünden 30 yıl filan geçmiş.
Japonya’da “kobudai” diye çağrılıyor.
Kafasındaki yumrudan (kobu=yumru) kaynaklandığını tahmin ediyorum.
Yakına gelip ön cepheden bakınca insan yüzüne benziyor.
İyice yaklaştığınızdaysa tanıdığınız birine benzetebilirsiniz.
Bir gün mabetin oradaydı, bitkin bir halde.
Yiyecek bir şey bulamamıştı.
10 gün boyunca günde 5’er yengeçle besledim onu.
Şimdi çok daha iyi.
Bir hayvanı besleyerek onun dikkatini çekebilirsiniz.
Ama ona dokunmak ya da onunla etkileşime geçmek daha zordur.
Kobudai’nin doğasında bunun olup olmadığından emin değilim
ama muhtemelen aramızdaki güven duygusundan bana izin veriyor.
Bence onu kurtardığımı biliyor,
kötü bir şekilde yaralandığında ona yardım ettiğimin farkında.
Bunları yapabilmekse benim için gurur verici.
Kalbimde müthiş bir başarı duygusu hissediyorum.
Video kaynağı: Great Big Story
Altyazı kaynağı: seninhikayen
Altyazılandırılmak üzere video önerilerinizi Gaia Dergi’ye yollayabilirsiniz.
