Önce Yahudiler için geldiler. Sesimi çıkarmadım. Çünkü ben Yahudi değildim. Sonra komünistler için geldiler. Sesimi çıkarmadım. Çünkü ben komünist değildim. Sonra sendikacılar için geldiler. Sesimi çıkarmadım. Çünkü ben sendikacı değildim. Sonra benim için geldiler. Ve artık ses çıkaracak kimse kalmamıştı…
İkinci Dünya Savaşında klisede rahip olarak görev yapan Pastör Nie Moeller bir gece bütün olanlardan sonra bunları yazmıştır. Neonaziler hariç, çoğumuz Nazi Almanya’sı döneminde yapılanın soykırım olduğunu kabul ederiz. Fakat kaçımız, nazilerin önce sakatlar ve hastalar için geldiğini ve gaz odalarında yüzbinlerce sakatı yok ettiğini bilir? Neredeyse hiçbirimiz!
Ne Postör niemoeller bu gerçeği görüp şiirine “önce sakatlar için geldiler” gibi bir dize eklemiş ne de Nazileri yargılayan “Nurnberg Mahkemeleri” onları bu eylemlerinden dolayı yargılamıştır. Kimse de bunun hesabını sormak istememiştir. Sakat haklarını savunmak ne devrimci bir eylem olmuştur ne de milliyetçi bir söyleşi halini almıştır.
Yüzyıllardır, inançları, dilleri, renkleri ve savundukları ideolojileriyle birbirine hasım olan ve bu doğrultuda katliamlar, soykırımlar gerçekleştiren insanların birbirlerini onayladıkları ve haklı buldukları tek bir nokta vardı o da sakatların işe yaramaz, zavallı birer ucube olduklarıydı. Konu sakatlar olduğunda tüm dünya halkı aynı dili konuşuyor, aynı inancı duyumsuyordu, sakat insanların yaşamdan alınıp kurumsal ortamlara kapatılması, toplumsal yaşamdan dışlanmasını ve Nazi almanyasında da Çin komünist yönetiminde de kitleler halinde ölüme gönderilmesini sağlayan ve meşrulaştıran sosyal Darvinizm ve Öjenist hareketin uzantısı olarak faliyetini gösteren ortak dil ve ortak inanış sakatları her dönem öldürmenin yok etmenin yolunu bulmuştu. Avrupa ve Amerika’da 1970 yıllarında ciddi bir sakat hareket cereyan etse de sonrasında tam anlamıyla örgütlü bir hareket gerçekleşemedi.
Peki bu yaşanan süreçten sonra yani günümüz dünyasında ne değişti?
Rekabet toplumsal bir hastalık haline dönüştü ve insani değerlerin önüne geçti. Yeni düzenin Tanrısı sermaye oldu ve Tanrı artık yeryüzüne inmişti.
Ve sonra… Sonra …
Birleşmiş milletler 1992 yılında aldığı bir kararla 3 Aralık tarihini Uluslararası Engelliler günü olarak kutlanmasına karar vermiş ve ne büyük bir lütuf bahşetmişti…
Ulus devletler onun kulu, öğretmen ve doktorlar imamları, aydınlar ulema sınıfı, okullar, fabrikalar, stadyumlar yeni ibadethaneler olacaktı. Engelliler günü olarak servis edilen bu gün de bu düzmecenin bir parçası oldu.
Yaşasın!
Ve Sakatlar artık öldürülmüyor, evlerinin odalarında gömülü olsalar da nefes alabiliyorlardı.
Her yıl sorunların çözümüne dair resmi ağızlarca söylenenler artıyor, hakkında yapılan yasal düzelmelere yenileri ekleniyor. Gelin görün ki, ne sorun çözülüyor, çözülecek nutuklarıyla birlikte “sakatlar için çalışıyorum” iddiasıyla ortaya çıkan kuruluşların sayasıda artıyordu.
Sakatlara yer veren siyasetçilerin, siyasi hareketlerin sayıları da hızla çoğalıyordu. Sakatların sesini belli belirsiz duyulduğu, hatta çoğu zaman onun bile duyulmadığı, siyasi bir gürültünün kokuşmuşluğun midemi altüst ettiği birgün bugün.
Şimdi birkaç dedikodu ve ajitasyon malzemesi olarak kullanılan ölümcül saldırılar kafa ütüleyen sözde uzmanlar, nutuk atarak sabır dileyen demagojik bürokratlar, sosyal medya da var olmak adına üfürükçülük linç çığırtkanlığı kötülük tellağını meslek edinen acizler, menfaatçi toplulukların bol gösterili duygu sömürülü sakat hakları konuşmaları yeri göğü inletecek…
Sakatlar mevcut sosyoekonomik sistemin ideolojik atmosferini yansıtan ve şekillendiren medyada: acınası, değersiz, merak, şiddet nesnesi, uğursuz, korku kaynağı, doğa üstü yeteneklere sahip, arka plan öğesi, gülünesi, zahmetli kişiler olarak resmedilirken sakatları dışlayan yapı meşrulaştırılmış, sakatlığın asıl nedeni gizlenmiş olacak.
Her geçen gün artan “sakatlar için çalışıyorum” iddiasıyla peydah olan kuruluşlar çoğalması. Söz konusu kuruluşlar ister kendileri de sakat olan kişilerce yönetiliyor olsun isterse sakat olmayanların kontrolünde olsun, faaliyetini tıpkısının aynısı yönetmesi de ayrı bir iğrençliğin dibe vurumu şeklinde sonuçlarını göstermeye devam edecek.
Yaşama biçilen değer, bizi biz yapan unsurlar, anlam ve içerikten yoksun bir kalıntılar yığınına dönüşüyorsa, artık egemen sistemin rolleriyle, rol modelleriyle, küresel narsistik çağın etkileşimleriyle nefes aldığımızı sanıyorsak acınası dramlar, yüksek ve erişilmez durumlar yaratabiliyorsak geldiğimiz yer uçurumun dibidir.
Bizler akıl ve vicdan etkinliği yaratamadıkça, özgürlük, eşitlik, adalet ve demokratik şiarda karar kılmadıkça, “bizi kimler yönetir? niye yönetir? nasıl yönetir?” sorularını sormadıkça, günü kurtarıp kaldığımız yerden devam ettikçe, sahte barış, sahte onur gösterileri, sahte sakat hakları gösterileri yaptıkça yaşamı topyekûn sorgulayıp dönüşmeksizin yaşamaya devam ettikçe tüm olanı biteni tek bir figüre indirgeyip tek boyutlu, tekçi düşünmeye devam edip durdukça hiçbir şey değişmeyecek.
Gelin kafamızı kalbimizi toparlayalım bizi uyuşturan sorgulamaktan alıkoyan tüm anlayışlara tekmeyi basıp maskemizi indirelim.
Herkes için hepimiz için yenidir bakış inşa edelim. Dünyaya hayata insanlara bakışımızı gözden geçirerek sahici ve samimi olalım. O zaman şikâyet etmek yerine isyan etmeyi, debelenmek yerine akıl yürütmeyi, ağlaşıp durmak yerine etkin öznelliği devreye sokabilir gerçek anlamda sorunlarımızı çözmeye yaklaşabiliriz.
Bunun dışındaki yollar yöntemler nefret ve hınç anlayışını tetikliyor ve hayatlarımızı kırıntılarla sürdürdüğümüz bu eşitsiz ülke ve dünyayı daha da çekilmez kılıyor, dertlerimiz katlanacak, kendimizi aldatıp sorunlarla yüzleşmeme pasifizmi herkesi, hepimizi boğacak. Karar hepimizin. Devam edin!
