İngiliz bilim insanı Konrad’a göre, Antartika’da hızla eriyen buzul kütleleri dünya su seviyesini tehdit eder duruma ulaştı. Batı Antarktika’da gerçekleşen değişimin ölçeği ve hızı yeni bir uydu kaydıyla ele geçirildi. Dev buzullar her yıl 7 metre irtifa kaybediyor, bu da dünya su seviyesini ciddi derecede tehdit etmekte.
Avrupa ve ABD’den 1992’den günümüze kadar alınan uydu görüntülerine göre, Amundsen Denizi‘ndeki Pine Adası, Thwaites, Pope, Smith ve Kohler buzullarının kütlesinde kayıp yaşandığını belirtildi.
Amundsen’e akan buzullar son on yılda Antarktika’da yükselen deniz sıcaklıklarından dolayı buzlarını büyük ölçüde kaybediyor. Pine Adası’nın üzerindeki buzulların erimesi diğer buzullara göre deniz seviyesinin daha çok yükselmesini sağlıyor.
Bu buzulların erime hızı çevresine göre değişiyor. Bunun muhtemel nedenleri, buzul toplama büyüklüğü, ana kaya, topografya ve hidroloji farklılıklarını içeriyor. Bununla birlikte, son 25 yılda buzul yüzeyi boyunca okyanustan yüzeyin başladığı topraklama çizgisinden incelme olduğu anlaşıldı.
Bilim insanları genelde buzulun yüzen bölümünü eriten sıcak okyanus suyunun buzulun daha kolay akmasına izin verdiği konusunda hemfikir çünkü artık yüzen buz kütleleri tarafından tutulmamaktadır. Buzul daha hızlı akarken daha incedir.
Uydu verileri aynı zamanda bu erimenin buz akımlarının uzunluğuna kadar yayılmış halini izliyor.
Araştırmanın kurucusu ise Dr. Hannes Konrad.
“Yeteri kadar biriken kar ve buz yoksa buzullar denize doğru akarken kütlelerini gittikçe daha çok kaybediyorlar ve burada tam olarak gördüğümüz şey bu, ancak üç sistem arasında ayrıntılar önemli ölçüde değişiyor ve her buzulun içinde farklılık gösteriyor.”
1992 yılından sonra Pine Adası, her yıl 1 metre kadar yüksekliğini kaybetti. Yüzey dengeli olmasına rağmen incelme buzulun ana gövdesini ve daha sonra da daha içinde düzenli bir şekilde yayıldı. Yüzey boyunca yayılma hızı değişirken, incelme oranları yılda 13 km’ye ulaştı.
Thwaites’deki değişiklikler daha düzensizdi, 1992’de yılda 3 metre erime oluyordu, incelme 2000 yılı civarında kesildi. 2004’te incelme tekrar başladı.
Pope, Smith ve Kohler Buzulunun yüzey yüksekliği en çok yılda 7 metreye kadar düşmüştür. İncelme Thwaites’de çok daha yavaş olmaktadır.
CPOM Direktörü Prof. Andy Shepherd “Polar buz tabakalarını bir bütün olarak rutin bir şekilde izleyebilmenin yanı sıra, bu sonuçlar uyduların bireysel buzulların çevresel değişime nasıl tepki gösterdiğini göstermektedir” dedi ve “Sonraki adım, buzul kaybı hesaplamalarımızı ve Antarktik buz tabakasından gelen deniz seviyesi artışını bir bütün olarak düzeltmek ve ileride neler olabileceğimize dair modellerimizi iyileştirmektir” diye ekledi.
Çalışma, ABD’nin San Francisco kentinde düzenlenen Amerikan Jeofizik Birliği’nin Sonbahar Toplantısı’nda sunuluyor.
