Çeviri: Cenk Mirat Pekcanattı
#MeToo hareketinin gazeteciliği kökünden dönüştürmesinin ardından geçen yaklaşık 3 yıllık süreçte, dünyanın en prestijli fotoğraf ajansı olan Magnum Photos kendini sürekli bir sektör lideri olarak resmetti. Magnum, 2018’de üyeleri için bir davranış kuralları yönetmeliği yayımladı. Aynı yıl ajansın CEO’su, fotoğrafçılarının hiçbirine karşı tek bir şikayet almadığından dolayı övündü. Ajans, kadınları hem başkan hem de CEO olarak seçti. Kadrosuna daha fazla kadın fotoğrafçı ekledi. Taciz ve istismarı ciddiye aldığı hususunun altını daima çizdi.
Ancak Magnum, sektörde yaşanan suistimallere karşı koyma çabasını sürekli lanse ederken, ajansın en tanınmış fotoğrafçılarından birisiyle çalışan kadınlar çok daha farklı bir hikaye anlatıyordu. On bir kadın, CJR’ye (Columbia Journalism Review) 13 yıl boyunca David Alan Harvey tarafından maruz kaldıkları müstehcen yorumlardan, istenmeyen cinsel sırnaşmalara, video görüşmelerinde rızaları olmadan karşılarında mastürbasyon yapmasına kadar uzanan uygunsuz birçok davranışı anlattı; Bu davranışları 2009 yılında Magnum’a bildirildi, ancak ajans on yıldan fazla bir süre bu bilgileri sümen altı etti. Sonunda ajans bu yılın Ağustos ayında, ancak iddialar kamuoyuna yansıdıktan sonra harekete geçti: Fstoppers’ın internet sitesinde yayımlanan bir haber, Magnum’un internet sitesinde, Harvey tarafından 1989 yılında Bangkok’ta çekilen bir seri fotoğrafında aralarına dahil olduğu, cinsel istismara uğrayan küçüklerin fotoğraflarını sattığını bildirdi. Bu, foto muhabiri Amanda Mustard’ın Harvey hakkında, kendisine yönelik cinsel taciz iddialarının sektördeki herkesin bilip de suskun kalındığını iddia ettiği bir Tweet dizisi yazmasına neden oldu.
Mustard’ın paylaşımından üç gün sonra, 20 Ağustos’ta Magnum, Harvey’nin kişisel davranışıyla ilgili ‘spesifik bir iddia’ sebebiyle üyeliğini askıya aldığını ve soruşturma için bir iş hukuku avukatı tuttuğunu duyurdu. Ayrıca Magnum, arşivinin çocukları istismar eden fotoğraflar içerdiği iddialarına yanıt olarak, arşivi gözden geçireceğini ve Harvey’nin Bangkok serisini internet sitesinden kaldıracağını söyledi. 28 Ekim’de Magnum, kurumun davranış kurallarını ve tüzüklerini ihlal ettiği gerekçesiyle Harvey’nin üyeliğini bir yıllığına askıya aldığını ilan etti. Açıklama, açıkça tarif edilmeyen tek bir ‘tarihi iddiaya’ atıfta bulundu.
76 yaşındaki Harvey, özellikle Latin Amerika’daki çalışmalarıyla tanınan, meşhur bir sektör emektarı. National Geographic için 1973 yılından beri düzinelerce konuyu fotoğrafladı. 1997’de Magnum’a tam üye olarak katıldı. Genç fotoğrafçıların destekçisi ve akıl hocası olarak da biliniyor. Dünyanın dört bir yanındaki Magnum atölyelerinde eğitmenlik yapmasının yanı sıra, genç veya hevesli fotoğrafçılar için kendisinin 3,400 dolarlık atölye çalışmalarını yürütüyor, ilgililere sanal mentorluk kursları da sunuyor. Ayrıca gelişmekte olan fotoğrafçılar için burslar sağladığı hem çevrimiçi hemde basılı bir dergi olan Burn’u yönetiyor. Pekçok genç fotoğrafçıya göre bir ünlüye yakın statüye sahip: Magnum ve National Geographic gibi endüstri güçleri tarafından desteklenen, alanının zirvesindeki güçlü bir adam.
CJR’ye ana hatları verilen uygunsuz davranış, Magnum’un Harvey’i askıya alması sırasında bahsettiği tek ve anonim davanın çok ötesine geçerek, Magnum soruşturmasının kapsamı hakkında soru işaretleri uyandırıyor. CJR ile konuşan kadınlar benzer davranış kalıplarını birbirlerinden bağımsız bir biçimde tanımladılar. Harvey sık sık genç kadın fotoğrafçılara mentorluk teklif etti. Ya da onları kendisine asistanlık yapmaya davet etti. Bazen ona katılmaları için uluslararası uçuşların ücretini dahi ödedi. Kadınlardan bazıları onun beyaz olmayan kadınları ya da ABD’li olmayan kadınları hedef aldığını söyledi. Mentorluk teklif ettiği iki kadın, rızaları olmadan kendileriyle yaptığı video görüşmelerinde mastürbasyon yaptığını söylüyor. İki kadın, kendisiyle aynı otelde veya aynı odada kalmaları için baskı yaptığını söylüyor. İki kadın fiziksel istismar olaylarını detaylarıyla anlattı. Dört kadın, Harvey’nin kendilerini son derece rahatsız eden sırnaşmalarını anlattı. Eski bir asistan, Harvey’nin onun isteği dışında fotoğrafını çekmesine izin vermesi için baskı yaptığını ve fotoğrafların yayımlayıp yayımlamayacağı konusunda onun söz sahibi olacağını söylediğini dile getirdi. Kadınlardan bazıları, onunla olan ilişkilerinin itibarlarının zedelenmesine yol açtığını çok geç fark ettiklerini söyledi. Çünkü sektördeki birçok kişi, bu kadınların onunla cinsel bir ilişki yaşadığına dair yanlış bir sonuca varmıştı.
Harvey, avukatı aracılığıyla olaylar hakkında genel bir değerlendirmede bulunmayı ya da belli başlı iddialardan herhangi birine cevap vermeyi reddetti. Magnum’un geçen yıldan beri icra kurulu başkanı olan Caitlin Hughes, bir röportajında, ajansın Harvey’nin davranışları hakkında Ağustos öncesine kadar hiçbir şikayet almadığını ve alır almaz da soruşturmaya başladıklarını söyledi. Ajans, Harvey’nin üyeliğini askıya aldığını kamuyla paylaşmadan önce yaptığı açıklamada, “İddiaları son derece ciddiye alıyoruz. Taciz veya diğer her türlü zorbalık söz konusu olduğunda kesinlikle sıfır tolerans politikamız var.Son aylarda, en ince ayrıntısına kadar ve bütüncül olarak soruşturmaya hazır olduğumuzu gösterdiğimizi, fotoğrafçılarımızı ve personellerimizi adil ve doğal adalet ilkelerine uygun bir süreçte eylemlerinden sorumlu tuttuğumuzu düşünüyorum.” dedi.
Ancak Harvey’e dair suçlamaların A’dan Z’ye soruşturulacağını uman kadınlar hayal kırıklıklarını dile getiriyorlar. CJR’ye konuşan iki kişiden soruşturmaya katılmaları talep edildi. Magnum’un güvenilir bir soruşturma yürüteceğine inanmadıklarından ötürü bu isteği geri çevirdiler. Diğerleriyse olanlardan bihaberdi. – Magnum hiçbir zaman kadınları Harvey hakkındaki şikayetleri bildirmeye alenen davet etmedi. Sürecin sonucunda sadece tek bir iddiadan bahsedilmesi ve verilen hafif ceza kadınların korkularını doğruladı.
Bazı kadınlar için, onları konuşmaya teşvik eden Bangkok fotoğraflarıydı. “Bangkok Fahişeleri” başlıklı Tayland serisi, küçük bir odadaki üstsüz bir kızın ya da sadece iç çamaşırı giyen genç bir kadının fotoğrafçıya doğru yürürken ki bir fotoğrafını içeriyor. Görüntünün bakış açısı, fotoğrafçı oturuyormuşçasına alçak zaviyedendir. Görsel, ‘Genç kız – 13-18 yaş’ ve ‘Fuhuş’ olarak etiketlenmişti. Fotoğrafın öznesi reşit değilse, cinsel istismar kurbanı olacaktı. Hughes, CJR’ye, Magnum’un fotoğrafların çekildikleri esnada bu fotoğrafların öznelerinin reşit olup olmadığını ve fotoğrafların nasıl olup da bu biçimde etiketlendiklerini belirlemeye çalıştığını söyledi. Fotoğrafların nasıl etiketlendiğine atıfta bulunarak, “Bunun tam olarak nasıl olduğunu araştırıyoruz ve ayrıca Magnum olarak bunun gelecekte yeniden gerçekleşmemesi için süreçlerimizi gözden geçirerek ne yapmamız gerektiğine de bakıyoruz” dedi. 9 Kasım’da, Magnum’un arşivinin dikkatle gözden geçirildiği duyurulduktan üç ay sonra Fstoppers, ajansın üçüncü taraf web siteleri aracılığıyla Harvey ve bir (en az) diğer Magnum fotoğrafçısı tarafından çekilmiş, ‘çocuk fahişeler’ ve ‘genç fahişeler’ olarak tanımlanan küçüklerin cinsel içerikli fotoğraflarının satılmaya devam edildiğini bildirdi.
MAGNUM, 1947 YILINDA FOTOĞRAFÇILAR TARAFINDAN YÖNETİLEN BİR KOOPERATİF OLARAK KURULDU. Kurucuları arasında ünlü savaş fotoğrafçıları Robert Capa ve Henri Cartier-Bresson vardı. Ajans, günümüze kadar dünyanın en büyükleri kabul edilen bazı fotoğrafçıları üyeleri arasına ekledi. Halen pekçok genç fotoğrafçı için efsanevi statüsünü koruyor. Birçoğu Magnum atölyelerine katılmak, asiste etmek ya da Magnum fotoğrafçılarının portfolyolarını değerlendirmesi için adeta can atıyor.
2009 yılında CONTACT Fotoğrafçılık Festivali sırasında Magnum atölyesine gönüllü olarak katıldığında, Toronto’daki Ryerson Üniversitesi’nde fotoğrafçılık okuyan Yalda Pashai içinde durum böyleydi. Harvey’e yardım etmekle görevlendirildi. Harvey’nin daha ilk günden sınıfta belini kavrayıp fiziksel görünümü hakkında yorumlarda bulunarak fazlaca ‘temaslı’ davrandığını söylüyor. Öyle ki ikinci gün Harvey’e bundan vazgeçmesini söyledim, diyor.
Harvey’nin onu kendisinin kaldığı otelde konaklaması için ikna etmeye çalıştığını söylüyor. Bana yapılacak çok iş olduğunu söyledi… bu yüzden de “Sana benimkinin yanında bir otel odası ayarlayayım, böylece sende burada kalabilirsin ve sabah çalışmaya başlarız.” diyordu. Neler olacağını biliyordum – ama işe yaramayacaktı. Pashai, “Hayır, otel istemiyorum” demiş. Ona teklifi ancak erkek arkadaşı onunla kalırsa kabul edeceğini belirtmiş. Harvey de bu noktada ısrarından vazgeçmiş.
Magnum personeli Song Chong, o esnada atölyeleri denetlemek için Toronto’daydı. Pashai, artık Magnum için çalışmayan Chong’a, Harvey’nin davranışları hakkında bilgi verdiğini söylüyor: Bana “Bu tipik David, bütün kızlara böyle davranıyor. Güçlü ol! ve ona hayır demeye devam et!” dedi. İşler daha da kötüye giderse ve biriyle konuşmaya ihtiyacım olursa, ona gelmeyi sürdürmemi söyledi.
Pashai, Chong’la konuştuktan sonra, Harvey’nin onu yeniden taciz etmeye başlamasından önce bir günlüğüne davranışlarının düzeldiğini söylüyor. Atölye çalışmasında asistan olan Kiana Hayeri, bir e-postada Pashai’nin Harvey’den şikayet ettiğini hatırladığını söyledi. Toronto’daki Magnum atölyelerinde üç yıl asistanlık yapan Hayeri, Harvey’nin uygunsuz davranma konusunda meşhur olduğunu ve Chong’un davranışları hakkında yorum yaptığını hatırladığını söylüyor: “Diğer herkes gibi Song’da, DAH (David Alan Harvey) ile ilgili durumun açıkça farkındaydı.”
Chong, Pashai’nin kendisine taciz edildiğini söylediğini hatırlamadığını, ancak iddiasından şüphe etmediğini söylüyor. Chong, “Ona inanıyorum, sadece onunla karşılıklı oturup yaptığımız ve onun tacizden bahsettiği belirli bir konuşmayı hatırlamıyorum. Çok açık bir şey olsaydı, hemen müdahale ederdim, bu yüzden konuşmamızı tam olarak hatırlamıyorum. Dürüst olmak gerekirse, onunla çok stresli, yorgun ve bunalmış hissetmesi haricinde belirli iddialar hakkında bir konuşma yaptığımızı hatırlamıyorum.” diyor.
Chong, Harvey’nin uygunsuz bir davranışına şahit olmadığını ve yakın zamana kadar da bununla ilgili herhangi bir söylentinin farkında olmadığını söyledi. Hayeri’nin hatırladığı yorumları yaptığını ise şiddetle reddetti. Herhangi bir suiistimal raporu almış olsaydı, bunu muhakkak müdürüne rapor edeceğini söylüyor.
Hughes, 2009 yılında Harvey hakkında yapılan herhangi bir şikayetten haberdar olmadığını söylüyor. Şayet yönetime iletilmeyen bir şikayet vardıysa da, “Bunun kültürel bir sorun mu, yoksa bireysel bir sorun mu olduğunu söyleyemem, lakin bu doğruysa, belli ki bir şeyler açıkça ters gitmiş.” diyor.
Ertesi yıl Harvey, Burn dergisinin ilk sayısının kapağında Pashai’nin fotoğraflarından birini yayımladı. 2011 yılında, Pashai Fransa’nın Perpignan kentindeki Visa pour l’Image fotoğraf festivaline gitti. Her yerde dergi kapağını görmekten heyecan duyuyordu. Ancak Harvey onu ‘yıldızı’ olarak tanıttığında, insanların ona acıyarak baktığını, söylüyor. “Gerçek yüzüme bir tokat gibi çarptı. Çünkü kitabımı kimin yayımladığını ve diğer tüm fotoğrafçılara ve ajanslara bunun nasıl göründüğünü ancak o zaman anladım. Ve bu beni duygusal olarak mahvetti. Çünkü bunu yetenek olarak görmeyeceklerini fark ettim, bana istediğimi elde etmek için onunla yatıyormuşum gibi ona bakacaklardı. O birkaç gün korkunçtu.”
Fotoğrafının Burn‘un kapağında yayımlanmasının üzerinden iki yıl geçtikten sonra bir başka mecrada diğer bir fotoğraf çalışması yayımlandığında, Harvey’nin öfkelendiğini ve işini onun dergisinde yayımlamadığı için onu azarladığını söylüyor. “Bana bağırarak O’na bu projeyi borçlu olduğumu söylüyordu… Bana, fotoğrafımı kapak olarak yayımlayan ilk kişi olduğu için ona bunu borçlu olduğumu söyledi. Ve sektördeki en güçlü adamlardan biri olduğu için bunu yaparak sektördeki ilişkilerimi mahvettiğimi.” Kızgın tiratların bir hafta boyunca Skype aramaları, kısa mesajlar ve e-postalar aracılığıyla sürdüğünü söylüyor. Telefonlarını açtığını ve onunla bir ortak mantıkta buluşmaya çalıştığını, söylüyor. Çünkü sektördeki ilişkilerini sürdürmesi gerekiyordu ve onun hakkında kötü konuşacağından endişeliydi. Pashai, 2018 yılında CJR ile konuştuğunda, söylediklerinin kayıt altına alınmasını istememesinin nedeni olarak bu deneyimi gösterdi. Sektördeki bu tür davranışların cezasızlığının ‘zehirli bir ortam’ yarattığını söylüyor. “Gidilecek, bildirilecek kimse yok.” Pashai, birkaç yıl önce foto muhabirliğini bıraktı.
2018 YILININ BAŞLARINDA, Magnum çalışanları The New Yorker‘daki bir gazetecinin, biri Harvey olmak üzere iki Magnum fotoğrafçısına yönelik cinsel taciz iddialarını araştırdığını öğrendi. O zamanlar Magnum’un Londra ofisine çalışan bağımsız bir dijital editör olan Naina Bajekal, haberlerin yapılan kapalı toplantılarda telaşa yol açtığını söylüyor. O zamanlarda Magnum’un fotoğrafçıları için yazılı mevcut bir davranış kuralları yönetmeliği yoktu. Ayrıca şikayetleri ele almak için resmi bir mekanizması da bulunmuyordu. Bajekal, “Magnum ile ilgili sorun çok net bir biçimde kolektif olmasından kaynaklanıyor, bu nedenle personelin fotoğrafçılar üzerinde hiçbir tesiri yok – onlar bizim patronumuz,” diyor. “Çevrelerindeyken çok dikkatli hareket etmelisin, çünkü nihayetinde hayatları boyunca personelin gelip gittiğini gördüler, ama onlar Magnum. Bu da cinsel tacizle baş etmeyi çok zorlaştırıyor.”
O sırada Magnum’un CEO’su olan David Kogan konuya dair kendisine yapılan röportaj teklifini reddetti. Ancak yaptığı ayrıntılı açıklamada, mevcut iddiaların kendisini Haziran 2018’de gerçekleşen ajans toplantısında kabul edilen resmi bir davranış kuralları yönetmeliği oluşturmaya sevk ettiğini söyledi. “Diğer ajanslarda da olduğu gibi, Magnum’un, kişisel davranışlar söz konusu olduğunda organizasyonla gevşek ilişkileri olan fotoğrafçılarla dolu uzun bir geçmişi var. Kendilerini birer çalışan olarak görmediler (ve muhtemelen hala da görmüyorlar), oysa personel, konuyla ilgili hükümler içeren sözleşmelere imza atmıştı” diye yazdı.Ajansın oluşturduğu yönetmelikte de belirtildiği üzere, her zaman fotoğrafçılar arasından seçilen Magnum başkanının fotoğrafçılar, ajansın CEO’sunun ise personel aleyhindeki iddiaları ele alacağını belirtti. “Gelen düzinelerce e-postada fotoğrafçılar oldukça netti, yalnızca Magnum üyeleri tarafından değerlendirilebileceklerdi” diye yazdı.
Kogan, ‘bu dönemde kamuya açık hiçbir iddianın’ olmadığını, ancak Magnum’un o zamanki başkanı Thomas Dworzak’ın ‘fotoğrafçıları araştırdığını’ yazdı. 2018′ yılında henüz Magnum’da bulunmayan şu anki Magnum’un CEO’su Hughes, bir röportajda Dworzak ve Kogan’ın belirli bir iddiayı veya bunları yapan kişileri tespit edemediklerini ve bu nedenle “soruşturma hatları” kuruduğu için karşı eyleme geçemediklerini söyledi.
14 Şubat 2018’de Kogan, Londra ofisinde bir toplantı düzenledi ve personele New Yorker hikayesinin geri çekildiğini söyledi. Eylül 2018’deki toplantıyı CJR’ye anlatan, toplantı günü ve sonrasındaki birkaç günde toplantıya dair SMSleri -ki bunlar açıklamalarını doğruluyor- arkadaşlarıyla paylaşan Bajekal; Kogan, Magnum’un iddialardan haberdar olduğunu açıkça belirterek, “Ancak bunlar yayımlanmayacağı için hepimiz rahatlamalıyız.” dediğini söylüyor. (2018’de bu hikaye için kendisiyle röportaj yapana kadar Bajekal ile hiç tanışmamış olsam da, o zamandan beri kendisiyle iletişimde kaldık ve arkadaş olduk.)
Bajekal duyduklarından oldukça rahatsız olmuştu. Kogan’ın mesajı, Magnum’un görevi kötüye kullanma iddialarını bildiği, ancak bunları takip etmekle ilgilenmediği yönündeydi. Bazı sorular sormak için elini kaldırdı. “Magnum’un bir kurum olarak bu konuya dair hiçbir sorumluluğu yok mu? Bunları bildiğimiz ve konuya dair kayıtsız kaldığımız ortaya çıkarsa Magnum bir dereceye kadar suçlu değil mi?” diye sorduğunu hatırlıyor. [Kogan] muğlak bir cevap verdi – “Bilen bireylerin suçlu olabileceğini, ancak bir kurum olarak Magnum’un suçlu olmadığını iddia ediyorum.”
Görüşmenin bir noktasında Bajekal, Kogan’ın iddiaları dedikodu ve ‘kanıtlanması mümkün olmayan olaylar’ olarak nitelendirerek onu daha da rahatsız ettiğini söylüyor. Bajekal’ın bir hafta sonra bir arkadaşına göndererek toplantıyı naklettiği bir sms’e göre, elini bir kez daha kaldırdı ve başka bir soru sordu: “Cinsel saldırıyı kanıtlamanın zor olduğunu biliyoruz, peki işverenin hangi noktada harekete geçmesi gerektiğini düşünüyorsunuz? Belli ki ispat mecburiyeti suç teşkil eden düzeyde olamayabilir.”
Kogan’ın karşılığının, kendisini ‘sadece bir serbest çalışan’ olarak adlandırarak ‘geçiştirmek.’ olduğunu söylüyor. Personele, Magnum’un fotoğrafçılar için bir davranış kuralları yönetmeliği uygulayacağını söylemiş. Ancak Bajekal onun yaptığı yorumlardan, ajansın önceki olayları soruşturmakla ilgilenmediğini anlamış. Bajekal, görüşmenin sonunda Kogan’ın doğrudan ona bakıp, “Bunun Magnum ailesi içinde kalması gerektiğini unutmayın. Basında bununla ilgili herhangi bir haber duymak istemiyorum.” dediğini söyledi.
Aynı toplantıda bulunan başka bir Magnum çalışanı, Kogan’ın New Yorker hikayesinin iptalini olumlu bir gelişme olarak tasvir ettiğini, Kogan ile Bajekal arasındaki gergin bir fikir alışverişini hatırladığını ve bununla birlikte Kogan’ın personele bu olayın ‘aile arasında kalması gerektiğini’ belirttiğini söyledi. Görüşmeden sonra Bajekal, yöneticisine, kısmen de olsa ajansın iddialarla ilgilenme şekli nedeniyle, Magnum’un kendisine teklif ettiği pozisyonunu kabul etmeyeceğini söyledi. Kısa bir süre sonra ayrıldı. Kendisi şu anda Time‘da haber merkezi geliştirmenin uluslar arası editör yardımcısı ve yazı işleri müdürü.
Kogan, kendisine yöneltilen sorulara verdiği yazılı yanıtta, Bajekal’ın kendisine atfettiği sözlerin çoğuna itiraz etmedi. Ancak söz konusu davranış kuralları yönetmeliğinin mevcut iddiaların yanı sıra geçmiş iddialar için de tasarlandığını söyledi. Ajans’ın adının karıştığı cinsel istismar iddiaları olmasını istemediğinden, hikayenin çetrefilli bir hal almamasından dolayı ‘elbette ki’ rahatladığını yazdı. “Bunun olmasını istemedik ama olsaydı da harekete geçerdik.” diye de ekledi.
“Dedikodu ve kanıtlanamaz olaylar ifadelerini kullanmamın sebebi, o esnada herhangi bir kanıt veya iddianın olmamasına dayanıyordu. Şayet onu geçiştirdiysem, bunun sebebi onun aramızdan ayrılmak üzere olan bir serbest çalışan olmasından ötürüydü. Bununla birlikte, toplantıya serbest çalışan birinin katılmasına izin verdiğim gerçeği, teşvik etmeye çalıştığım tarafsızlığa işaret ediyor.” diye yazdı. Personelden bilgileri ‘aile içinde’ tutmalarını istediğini inkar etmedi – CEO olarak şirketi korumak onun göreviydi. “Ancak, benden önce hiç kimsenin müdahale etmeye kalkışmadığı bu konuda harekete geçmeye kararlıydım” diye yazdı.
Daha sonra teşkilattan ayrılan üçüncü bir Magnum personeli toplantıda bulunmamakla birlikte, personelin o gün ofiste konuyu tartıştığını ve bazılarının Kogan’ın yorumlarından ötürü hayal kırıklığına uğradığını söyledi. Bu eski personel üyesi, küçük bir grup kıdemli personel ve üyenin konunun hangi fotoğrafçılara dair olduğunu ve genel olarak neyi kapsadığını bildiklerini söyledi. (Toplantıda hazır bulunan yukarıda belirtilen personel de aynı şeyi söyledi.) Ancak eski personel, herhangi bir Magnum fotoğrafçısının sergilediği kötücül bir davranış olup olmadığından ziyade, yayımlanması potansiyel olarak zarar verici bir makaleden daha fazla endişe duyduklarını söyledi. Eski personel üyesi, “Bence personelin çoğu dahili soruşturma başlatılması gerektiğini düşündü. Endişeleri sadece hasarı önlemekle ilgiliymiş gibi görünüyordu.“ dedi.
Kogan, yazılı cevabında, Magnum’da bulunduğu sürece bu konuyu ele almaya kararlı olduğunu ve iddiaları ciddiye aldığını söyledi. Soruşturma başladıktan sonra, Harvey’nin üyeliğinin bir yıl askıya alındığının açıklanmasından önce!!! şöyle yazdı.“David Alan Harvey’nin üyeliğinin neden askıya alındığı hakkında hiçbir fikrim yok, ancak oluşturmak ve hayata geçirmekten sorumlu olduğum davranış kuralları yönetmeliğinin, herhangi bir ajansın bu çok önemli alanda sorumluluklarını yerine getirmeye çalıştığı ilk sefer olduğunu biliyorum. Bu iddiamın arkasındayım.”
Kogan, ajansın defalarca personeli mevcut herhangi bir iddiayı bildirmeye davet ettiğini, ancak bu yönde hiçbir şikayet almadıklarını söyledi. British Journal of Photography ile yaptığı bir röportajı, ajans dışından ihbar çağrılarında bulunduğunun bir kanıtı olarak gösterdi. Kogan geçen yıl Magnum’dan ayrıldı.
Magnum, davranış kuralları yönetmeliğini ilerlemenin kanıtı olarak sunsa da, yönetmeliği kamuya açıklamadı ve CJR ile paylaşmayı da reddetti. Hughes’a Magnum’un neden belgeyi yayımlamayacağı sorulduğunda, “Aslında sorumlu bir şekilde kullanılmayacağından ve ileriye dönük olumlu bir adım olarak görülmekten ziyade organizasyona karşı kullanılacağından korkuyorum.” dedi. Magnum’un şu anki başkanı Olivia Arthur, sorulara verdiği yazılı yanıtta, yönetmeliğin ‘Twitter aracılığıyla yargılanmak istemedikleri altı sayfalık bir dahili İK belgesi’ olduğunu yazdı.
2018 yılında CJR, foto muhabirliği alanındaki cinsel suistimal olayları hakkında haber yaparken, o zamanlar Magnum için küresel iş geliştirme direktörü olan Fiona Rogers, CJR haberi için röportaj yapılan foto muhabiri Anastasia Taylor-Lind’e bazı mesajlar gönderdi. Bu mesajlarda Rogers, hikayeye Magnum’un adının dahil olup olmadığını sordu. Magnum fotoğrafçılarının suiistimallerine dair bilgisi olduğunu kabul ediyor gibi görünüyordu. 4 Mayıs 2018’de Taylor-Lind’e gönderdiği bir iMessage’da Rogers şunları yazdı: “Tatlım, sormanın çok uygun olmadığını biliyorum, ancak şu Columbia raporu hakkında endişelenmem gerekiyor mu? İşlerin bir noktadan sonra b*ka saracağını biliyoruz. Ancak bu durumla benim ilgilenme ihtimalim çok yüksek olduğundan, konuya dair bana verebileceğin herhangi bir tehlike işareti varsa çok ama çok makbule geçer!!!”
“Taylor-Lind ona bir cevap yazdı. “Bence endişelenmeli ve doğru olanı yapmalısın. Herşey b*ka sarıyorsa – [ve] ki bunun bir nedeni var – belki de buna bir tavır almanız gerekiyor? Bunun için size ödeme yapılıyor olsa da, cinsel tacizcileri savunacak olursanız sizin tarafınızda olamam.” (Taylor-Lind ile 2018 makalesi için röportaj yapmadan önce hiç tanışmamıştım. Kısa süre sonra bu mesajları benimle paylaştı. O zamandan beri iletişimde kaldık ve arkadaş olduk.) Temmuz ayında Rogers, Taylor-Lind’e CJR raporu hakkında tekrar bir mesaj attı. “Adımız anılıyor mu?” diye sordu ve ekledi, “Adeta böyle de olmasını umuyorum. Bu sayede herşeyi açığa çıkarabilir ve daha iyi bir geleceğe yönelebiliriz!!”
Şubat ayında Magnum’dan ayrılan Rogers, kendisine yapılan röportaj talebini reddetti. Yaptığı yazılı açıklamada şunları yazdı: “Suistimali bildiğimi ileri sürmek tamamen yanlış. Bu mesajlar, o vakit genel olarak sektörle ilgili basında çıkan haberlere dayalı endişelerimi yansıtıyor. Ancak bana hiçbir zaman şikayet gelmedi. Herhangi bir ihbar, Magnum’un doğal süreci gereği olduğu kadar, fotoğrafçılıkta kadınları savunmaya yönelik uzun zamandır süre gelen taahhüdüm doğrultusunda tarafımca son derece ciddiye alınırdı.”
Teşkilat davranış kuralları yönetmeliğini (baskılara dayanamayarak daha sonra açıklandı) açıklamayacağı için, Magnum’un şikayetlerle başa çıkma sürecinin tam olarak ne olduğu veya teşkilatın neyi suistimal olarak değerlendirdiği hala belirsiz. Magnum’un Harvey’nin üyeliğinin askıya alınmasına ilişkin açıklaması, neyle suçlandığını veya yönetmeliğin hangi maddesini ihlal ettiğini söylemiyordu. Harvey’den ‘diğer gerekliliklerin yanı sıra gönüllü olarak, duyarlılık ve taciz karşıtı eğitime katılmasının istendiğini’ söyledi. Ancak konuya dair daha fazla ayrıntı verilmedi. Açıklamada ayrıca Magnum’un Safecall ile yapılan çözüm ortaklığıyla ‘bağımsız bir konuşma yardım hattı’ kurulduğu ve ‘Magnum’un davranış ve kabul edilebilir hareket tarzıyla ilgili politikalarının daha da güçlendirildiği’ belirtildi. Şu anki Magnum başkanı Arthur; söz konusu iddialar, Magnum’un Harvey’den tamamlamasını istediği eğitim ya da Magnum’un politikalarının nasıl ‘güçlendirildiği’ hususunda ayrıntılı bilgi vermeyi reddetti. Ancak sorulara verdiği yazılı yanıtta, askıya alınmanın Magnum’un arşivindeki fotoğrafların incelenmesiyle hiçbir alakası olmadığını söyledi.
PASHAI’YA EK OLARAK, on diğer kadın CJR’ye Harvey’nin kötü davranışının münferit bir olayın çok ötesine geçtiğini söyledi. Ancak hiçbiri bunları Magnum’a ihbar etmedi. Bunlardan biri 2009 yılında, 23 yaşında olan ve foto muhabir olmak isteyen Alicia Vera idi. Vera’nın birçok Magnum kitabı ve hatta bez bir Magnum çantası vardı. O yıl, Harvey’nin Meksika’nın Oaxaca kentindeki atölyesine kaydolduğunda, okulu bırakmanın eşiğinde olduğunu ve rehberlik edecek birini aradığını söylüyor. Bu yüzden Harvey atölyeden sonra ona yazmaya başladığında, mentorluk teklif ettiğinde ve onu asistanı olarak çalışmaya davet ettiğinde çok heyecanlanmıştı. “Gerçekten de çok saftım, ünlü bir fotoğrafçı tarafından fark edilmekten heyecan duyuyordum” diyor.
Atölyeden birkaç ay sonra, üzerinde çalışmakta olduğu fotoğraf projesinin görsellerini ona gösterebilmek için bir Skype görüşmesi yaptılar. Konuşmaya başladıktan sonra, “bir noktada ayağa kalktı, ışığı söndürdü ve bir süre sonra mastürbasyon yapmakta olduğu belirginleşti.” diyor. Vera konuşmaya son vermeden önce birkaç dakika dondu kaldı. Yakın bir aile üyesi, Vera’nın kısa bir süre sonra ona olaydan bahsettiğini söyledi.
Harvey, kendisini Latin kökenli olarak tanımlayan Vera’dan, asistanı olarak Brezilya’ya gelmesini istedi. Vera bunun kariyeri için önemli bir fırsat olacağını düşündüğünü söylüyor. Bu yüzden Skype görüşmesinde olanları bir kenara bırakıp devam etmeye karar verdi. Brezilya vizesi alamadı. Ancak Harvey Nisan 2010’da ders vermesine yardım etmesi için kendisinden onunla birlikte Madrid’e gelmesini istedi. Harvey uçuş masraflarını ödeyeceğini, ancak mesaisi için ona para vermeyeceğini söyledi. Ona tercüman olarak ihtiyacı olduğunu ekledi. Ancak oraya vardığında Vera, sınıftaki herkesin İngilizce konuştuğunu keşfetti. Yapacak çok az işi vardı. “O zamanlar hiçbir şeyi umursamıyordum, ‘Bu rock yıldızı statüsündeki fotoğrafçıyla buradayım – ne fırsat ama'”diyordum.”
Kısa bir süre sonra uygunsuz yorumlar yapmaya başladığını söylüyor. O sırada üzerinde çalıştığı fotoğraf projesi seks işçileri üzerine odaklanmıştı. O’na “’Striptizci gibi hareket edebilir misin?, Striptizci gibi dans edebilir misin?, Striptizciler sana ne öğretti?” gibi gerçekten de uygunsuz sorular sormaya başladığını söylüyor. “Ne düşüneceğimi bilemiyordum – gerçekten gençtim, sadece güldüm ve konuyu değiştirmeye çalıştım.”
Harvey bir gece çalışmasını görmek istediğinde, Vera, işleriyle ilgilendiği için oldukça heyecanlandığını söylüyor. Harvey oteline gelmek istediğinde, lobide oturacaklarını düşündü ve kabul etti. Ama daha sonra Harvey’nin odasına gelmek istediğini söylüyor. “Hayır” diyemeyecek kadar telaşlanmış. “Biraz şaşırmıştım.” diyor. Ama o yatağıma uzanır uzanmaz, “Ben kendimi neye bulaştırdım böyle?” diye sorarken buldum. Küçük odada yataktan başka oturacak yer yoktu. Vera, çalışmasını göstermek için orada olduğu mesajını vermeye çalışırken bilgisayarını sıkı sıkı kucağında tuttu. Vera, “İşimi zerrece umursamadığı, bu vakanın ardından benim için gerçekten netleşti.” diyor. Nihayetinde gitmiş.
Harvey, bu yolculuktan sonra, Burn‘den bir hibe için kısa aday listesine alındığını haber vermekte dahil olmak üzere, ona birkaç kez mesaj attı. Eylül 2016’da Instagram’dan ona yeni bir şey üzerinde çalışıp çalışmadığını soran bir mesaj gönderdi. Olaydan bu yana çok uzun zaman geçmişti, diye düşündü. Kesinlikle güvenliydi. Ona işlerinin yer aldığı galerisinin bağlantısını yolladı. Ardından Harvey, Skype görüşmesi yapmaları için talepte bulunurken, “… yalnız bir başka sefer yaptığın gibi beni delirtme.” yazarak, dilini dışarı çıkarırken göz kırpan bir emoji ekledi. Bunu bir önceki Skype görüşmesinde olanlara bir gönderme olarak algıladı ve asla yanıt vermedi.
Vera yıllarca aile üyelerinden başka kimseye bu olanları anlatmadı. “Yaşananlar beni gerçekten de aptal gibi hissettirdi. Ve aptallıktan da öte çok incindim, sektörün böyle birisini koruyacağından ötürü incindim. Bu bana sandığımdan çok daha fazla acı verdi.” diyor. Utanç duyduğu için Harvey’nin davranışını Magnum’a bildirmeyi hiç düşünmedi. Çünkü bu kariyerine zarar verebilirdi. “Ben kimdim de, birileri beni ciddiye alacaktı?” Vera, The New York Times ve Time gibi yayınlarda yayımlanan çalışmalarıyla artık başarılı bir fotoğrafçı. Ancak o sırada Harvey ile yaşadığı deneyim, onu mentor aramaktan caydırdı. “Bu beni gerçekten başkalarından yardım istemekten alıkoydu. [Mentorlarla] yeniden bağlantı kurmaya başlamam birkaç yılımı aldı.” diyor.
Hâlen bu deneyimi tamamen geride bırakabilmiş değil. 2018 ve 2019 yıllarında, önemli bir ilişki oluşturma fırsatı olarak kabul edilen, National Geographic merkezindeki yanlızca davetli fotoğrafçı ve editörlerin bir buluşması olan National Geographic Photography Seminar ve Storyteller’s Summit‘e katıldı. Her iki seferde de Harvey’i orada görünce, “adeta çıldırdım”. diyor. Ondan etkinlik süresince kaçınmaya çalışmış. “Bu etknliklerde onu görmek gerçekten berbat bir duyguydu. Adeta midemin düğümlendiğini hissediyordum.” diyor. Görünüşe göre çok uzun zaman olmuştu, ama yine de bu utanç duygusundan kurtulamıyordum. Bu şekilde olmamalıydı. İyi bir fotoğrafçı olduğumu kendime kanıtlamıştım. Burn‘a ihtiyacım yoktu, ona ihtiyacım yoktu. Fakat yine de onun tarafından aşağılanmış hissediyordum.
Vera ilk olarak 2018’de CJR’a konuştu. Ancak Harvey’den çok korktuğu için konuşulanların kayda geçmesini istemedi. Bu durum, Fstoppers’ın Tayland fotoğraflarıyla ilgili makalesini görünce değişti. “Öfkelendim.” diyor.
2016 YILINDA VERANIN, HARVEY İLE İLK KARŞILAŞMASINDAN TAM YEDİ YIL SONRA, benzer bir olay Nyimas Laula’nın başına geldi. 24 yaşındaydı, foto muhabirliği kariyerinin daha ilk yılıydı. Magnum’a büyük saygı duyuyordu. Neredeyse yarım milyon takipçisi olan Instagram’da, Harvey hikayelerinden birine yanıt verdiğinde, sadece stajyerlik deneyimi olduğu için, anavatanı Endonezya’da hâlen serbest çalışan bir fotomuhabir olmayı deniyordu. Cevap verdiğinde ve bir sohbet başlattığında şaşırdı. Neredeyse hemen onu görmeye gelmekten veya New York’a getirmekten bahsetti. Yakında Bangkok’ta bir Magnum atölyesinde eğitim vereceğini söyledi. Laula, Magnum atölyesine parasının yetmeyeceğini yazdığında, onu “Sadece gel ve asistan ol ve o zaman bedava!!!” diye cevapladı. Bunu nasıl yapacağını sorduğunda, “Bir şekilde DAH Sirki’ne nasıl katılacağını çözmelisin.” diye yazdı.
Harvey, beyaz ırktan olmayan bir kadın olan Laula’ya, “Tam da benim takılmam gereken tipte biri” diyen bir sms gönderdi. Halen yaşadığı Kuzey Carolina Outer Banks’teki evinin videolarını gönderdi; Dışarıda duş aldığını şaşkınlıkla yorumladığında, ona duş alırken çekilmiş videolarını ve fotoğraflarını gönderdi. Videolar müstehcen değil – başını, kollarını ve bacaklarını gösteriyor – ancak çıplak olduğu anlaşılıyor. Şaşırdığını ve kafasının karıştığını hatırlayan Laula, videolar hakkında yorum yapmadı ve sohbeti başka bir yöne çekmeye çalıştı.
Nihayet Harvey’nin Laula’nın portfolyosunu değerlendirebilmesi için bir Skype görüşmesi planladılar. Laula, o zamana kadar uygunsuz bir şey yapmadığını, bu yüzden de ona güvendiğini söylüyor. Daha sonra çevrimiçi sohbet etmeye devam ettiler. Kısa süre sonra ondan bir ‘sanal fotoğraf çekimi’ yapmak için başka bir görüntülü arama yapmasını istedi ve ekrandna Laula’yı fotoğrafladı. Bu oldukça garipti, ama diğer fotoğrafçılarla bağlantı kurma yönteminin belki de bu olduğunu düşündü. Daha sonra ona çektiği bazı görselleri yolladı ve şöyle yazdı: “Beni eskisinden daha da çılgın bir havaya soktun. Bu durumdan kurtulmaya çalışacağım… O fotoğrafla beni heyecanlandırdın.” Bir başka mesajında ise şunları yazdı: “Ama şimdi heyecanlı kaldım!! Ha ha ha.”
Ağustos 2016’da mesaj atarak, onunla yine bir Skype görüşmesi yapmak istemiş. Bunun üzerine Laula, ona yarım saat içinde evden çıkması gerektiğini söylemiş. Harvey buna cevaben bir dizi emoji eşliğinde, “30 dakika içinde dünyayı sallayabiliriz.” diye yazmış. Bunun üzerine Laula yumuşamış ve bir diğer sanal fotoğraf çekimi olacağını düşündüğü bir Skype görüşmesini başlatmışlar. “Her görüntülü sohbette Harvey bana yalnız olup olmadığını sordu.” diyor. Bir seferinde de, evet cevabını aldıktan hemen sonra mastürbasyon yapmaya başlamış. Bunun üzerine Laula, İnternet bağlantısını kopuyormuş gibi yapıp aramayı sonlandırmış. Akabinde David Alan Harvey’nin, kendisini derhal geri arayıp mastürbasyon yapmaya devam ettiğini söylüyor. Aramayı tekrar sonlandırmış. Harvey üçüncü kez aradığında, yine mastürbasyon yapıyormuş.
Sonraki haftalarda Harvey, onunla Skype görüşmesi yapmak isteğini yineleyip durmuş, ancak Laula bu aramalardan kaçınmak için çeşitli bahaneler bulmuş. Bir noktada ona şöyle yazdı: “Çok üzücü. Umutsuz. Acınası. İğrenç. Yardıma ihtiyacım var. Beni arasan iyi olur. Ben sapkın bir dahiyim.”
Laula’nın kafası karışmıştı. Gördüklerinden şüphe ettiğini ve başından savmaya çalıştığını söylüyor. Harvey, New York’taki Burn atölyesine katılması için ona bir burs teklif etmişti; buna katılamayınca da, bursu kullanarak Bangkok’ta gerçekleşen bir Magnum atölyesine katılmasına izin verdi. (Bunun mümkün olacağına dair güvence talep ettiğinde ona, “Seni her yere götürebilirim” ve “Buna izin verebilirim. Ben Magnum’un sahiplerinden biriyim.” diye yazdı.) Onu bu şekilde sorguladıktan sonra, maddi olarak asla karşılayamayacağı ve hayatta ancak bir kez gitme şansı bulabileceği bu atölye fırsatını kaybetmekten korkmuştu. “Bu durumda kapana kısılmış hissettim. Çünkü bana bursu verdiği için ona borçlu hissettim.” diyor.
Bangkok’taki atölyeye gitti. Hafta içinde bir ara Harvey, onu fotoğraflamak için Laula’dan otel odasına gelmesini istedi. Laula pantolon ve uzun kollu bir gömlek giymişti; Ondan şort ve atlet giymesini ardından da asistanıyla birlikte yatakta poz vermesini istedi. Başka bir atölye katılımcısının ifadesine göre, bir başka gece atölye katılımcıları Harvey’nin fotoğraflarını nasıl çektiği konusunda fikir vermeyi vaat ettiği otelin çatı havuzunda buluştular. Orada, Laula ve asistanından havuzda bikinili olarak öpüşmelerini istediğini ve onlara şehvetli bir şekilde hareket etmeleri doğrultusunda talimatlar verdiğini söylüyor. Atölye katılımcısı, Harvey’nin fotoğraf çekerken, iki kadına aralarında nasıl etkileşim kurmaları gerektiğini söylediğini hatırlıyor. “Laula başlangıçta tereddütlü görünüyordu.” diyor; ayrıca Harvey’nin, “Bu sadece bir öpücük, atla deve değil…” dediğini hatırlıyor.
Laula için bu, uluslararası bir atölyedeki ilk deneyimiydi. “Karşılaştıracak hiçbir şeyim yoktu, bu yüzden bir atölye sırasında bunları yapmanın tamamen normal olması gerektiğini düşünüyordum, özellikle de onun gibi büyük bir magnum fotoğrafçısı bunu yapmanızı istediğinde,” diyor. Kendisi bu yaşananları Magnum’a bildirmeyi asla düşünmedi.
2013 KIŞINDA, HarveyMagnum’un kapsamlı ve tarihi arşivinin bulunduğu Austin’deki Texas Üniversitesi’nde, bir Magnum atölyesi gerçekleştirdi. Daha yeni Teksas Üniversitesi mezunu olan 26 yaşındaki Erika Rich ona bu esnada asistanlık yaptı. Bir gece atölyeden sonra fotoğrafçı ve asistanlar bir bara gittiler. Harvey, burada Rich’in bir fotoğrafını çekti. Bir beyaz olan Rich, ünlü fotoğrafçının onu fotoğraflamasından ötürü heyecan duyduğunu söylüyor. Ancak görüntüyü görünce kızdı, utandı ve incindi. Harvey’nin, boynundan göğsüne kadar vücuduna odaklanıp. görüntüde başını kestiğini söylüyor. “Bunun beni değersizleştirdiğini hissettim, kimliğime değil fiziksel formuma indirgendim. Bu bir mentor ya da öğretmenin rızası olmadan asistan ya da öğrencisinin fotoğrafını çekmesine hiç benzemiyordu.” diyor. Ayrıca Harvey tarafından fotoğraflanan diğer kadınların da aynı şekilde hissedip hissetmediklerini merak ettiğini söylüyor. Yaşadıklarını Magnum’a o da bildirmedi.
Aynı atölyede asistan olan Danielle Villasana ve Spencer Selvidge, Rich’in onlara Harvey ile o gece yaşadığı olumsuz bir deneyimden bahsettiğini ve gözle görülür şekilde üzgün olduğunu söyledi. Ancak Villasana’ya göre ikisi de bu konuda bir şey yapabilecek durumda değillerdi. Daha yeni mezun ve kariyerinin başında olduğunu belirterek, “Olup bitenleri Magnum atölyesine yazmamızın hiçbir yolu yoktu. Kendimi tamamen güçsüz hissettim. Ve bu gerçekten de böyleydi. Olanları sindirirsiniz ve bununla başa çıkarsınız. Çünkü David Alan Harvey sektörümüzdeki en ünlü fotoğrafçılardan biridir. Açıkça bu davranışlara cüret etmesi Magnum’un ona gösterdiği müsamahadan dolayıdır.” diyor.
Kariyerine yeni başlayan 22 yaşındaki, siyahi bir kadın foto muhabiri, 2009’da Charlottesville, Virginia’daki LOOK3 fotoğraf festivalinde Harvey’nin, onun peşinden nasıl koşturduğunu anlattı. Portfolyosunu göstermek için toplantılara dahil olduğunda birçok insan yardımcı olmuş. Ancak Harvey’nin ona olan ilgisinden rahatsız olduğunu ve geçen birkaç günün ardından bu ilginin daha da arttığını söylüyor. “Beni, verilecek partiye içki satın almak için ona eşlik etmemi istemek gibisinden, ‘onunla yalnız kalacağım durumlara’ sokmaya çalışırdı. Onun yanında olduğum için gerçekten rahatsızlık hissettiğim durumlara düştüm. Sonrasında ondan kaçmaya çalıştım.” diyor. İkinci bir siyahi kadın, 2013’te aynı festivale katıldığında, kariyerinin başında genç bir fotoğrafçı olarak, portfolyosunu Harvey’e göstermek istediğini söylüyor. Ancak flörtöz davranışları onu rahatsız etmiş. Süregelen günler boyunca onu birkaç kez görmüş. Her seferinde de uygunsuz hissettirecek şekilde onunla flört ettiğini söylüyor. “Bu bana yaşı ve foto muhabirliği dünyasındaki statüsü nedeniyle sahip olduğu gücünü kötüye kullanması gibi geldi” diyor. Ayrıca ona fotoğraflarını çekmek istediğini ve kendisiyle ot içmesini istediğini söylemiş. Bir toplantıda, bir grup insanla bir arada otururlarken ona gizlice mesajlar atmış. Verilen bir partide onunla konuşurken o denli rahatsız olmuş ki, “Odadan kaçtım.” diyor. Her iki kadın da deneyimlerini Magnum’a bildirmedi.
Bu türden hadiselerin evvelliyatı neredeyse on yıllar öncesine dayanıyor. 2003 baharında Kate Schneider, Ohio Üniversitesinde bir foto muhabirlik öğrencisiydi. Harvey, öğrencilerle konuşmak için bu okulu ziyaret etti. Beyaz ırktan biri olan Schneider, konuşmasının ardından bir partiye katıldı. Harvey oradaydı. Onunla birlikte ikinci bir kadını el işaretiyle arka odaya çağırdığını söylüyor. Schneider, orada kollarını her birimizin omuzlarına atarak yaşlarımızı sordu, diyor. “20-22 yaş arası kızları gerçekten de çok seviyorum, onlar benim gözdelerim.” dediğini hatırlıyor ve ekliyor, “Açık bir şekilde bizi üçlü bir cinsel ilişkiye sokmaya çalışıyordu.”
Schneider odadan çıktı ve partiye katılması için bir arkadaşını aradı. Bu arkadaş Mark Tomko’ydu. Partiye gittiğini ve Harvey’nin orada genç kadınların peşinden koşturduğunu hatırladığını söylüyor. Schneider, “Bu hikayenin sadece yumuşatılmış hali. Ama gerçekten de ürkütücü, temaslı ve iğrenç davranıyordu. Beni inciteceğini hiç düşünmemiştim. Endişelenmedim. Sadece onun tamamen iğrenç olduğunu ve gücünü kötüye kullandığını düşündüm.” diyor. Yaşadıklarını Magnum’a bildirmedi.
Schneider’ın bahsettiği, foto muhabirlik öğrencisi olan ve kendisini beyaz tenli bir Latin olarak tanımlayan ikinci bir kadın, Harvey’nin bu özel açıklamalarda bulunduğunu hatırlamadığını söylüyor. Harvey ile ilk kez o gece tanışmış. Onun karizmatik ve coşkulu olduğunu hatırlıyor. Bir ara Harvey’nin onu evin mutfağında köşeye sıkıştırdığını söylüyor. Sarhoş göründüğünü ve ona yaklaştığını söylüyor – Ve ekliyor: “Bana görünüşüm ve benden ne kadar çok hoşlandığı hakkında bir şeyler söyledi, ‘çok akıllısın, arkadaşların seninle ilgili harika şeyler söylüyorlar’ gibisinden bir şeyler.”
Rahatsız olduğunu ve konuşmadan kendini arakladığını, ancak Schneider ve Tomko’nun da doğruladığı gibi, gece boyunca ısrarla onunla konuşmaya devam ettiğini söylüyor. Daha sonra Harvey’i aracıyla partiye getiren öğrenci ayrılırken, Harvey’i geri götürme teklifinde bulunduğunda onu reddettiğini ve onu Schneider’ın otele bırakacağını söylemiş. Schneider buna istinaden “Bana bundan hiç bahsetmemişti. Birdenbire öylece odadaki herkese duyurdu. Ne yapabilirdim ki?” diyor.
Arabasına bindiklerinde eğilerek onu öpmeye çalışmış. Schneider, Harvey’i reddederek arkasını dönmüş ve ısrar ettiğinde de “Hayır!” demiş, bunun ardından Harvey şansını daha fazla zorlamamış.
O geceden sonra Harvey, ara sıra e-postalar ve telefon görüşmeleri yoluyla onunla iletişimini sürdürmüş. 2005 yılı baharının sonlarına doğru onu aradığında ve New York’taki bir National Geographic projesinde asistanı olarak çalışmasını istediğinde, ancak bir beyinsizin buna hayır diyebileceğini söylüyor. New York’ta yüksek lisans okuluna başlamadan önce yaz boyunca çalışacağı bir işe ihtiyacı varmış. Bu onun için garsonluk yapmak yerine ünlü bir fotoğrafçıyla çalışmak için büyük bir fırsatmış. Ayrıca iş ilginç ve zevkliymiş. Harvey ona profesyonelce davranmış, asla cinsel açıdan uygunsuz bir şekilde ilişki kurmaya çalışmamış. Ve mevcut bir gönül ilişkisi olduğu için kendini güvende hissetmiş.
“Birdenbire kendimi foto muhabirliğinin en üst kademesinde buldum. Birçok yönden bu adeta bir rüyaydı.” diyor. Harvey ve diğer fotoğrafçılarla zaman geçiriyor, onun aracılığıyla tanıştığı fotoğrafçılar için çalışıyor ve ilginç etkinliklere katılıyormuş.
2006 sonbaharında Harvey’nin New York’ta düzenlenen bir diğer atölyesinde ona asistanlık yaptı. Harvey’nin talepkar olmasına ve bazen sinirliğinde sesini yükseltmesine rağmen iş eğlenceliydi. Bir gün, kullandığı projektörle ilgili bir sorun çıktı. “Harvey’e her şeyi tam olarak belirlediği özelliklere göre ayarladığımı söyledim, ancak mutlu değildi ve bu konuya kafayı taktı” diyor. Benden bir şeye bakmamı istediğinde ben bakmamı istediği o şeye bakmıyordum. Eliyle yüzümü yakaladı ve bakmamı istediği şeye bakmak için zorla başımı çevirdi. Şaşkına döndüğünü söylüyor ve odanın sessizleştiğini hissetmişti. “Elinden sıyrılarak ona baktım ve bu hiç hoş değildi diyerek oradan ayrıldım.” diyor.
Harvey’nin yaptığı hareketten ötürü özür dilediğini, ancak yine de ona kızarak atölyeyi tamamlamasını istediğini söylüyor. Kabul etmişti, ancak ‘o anın her şeyi değiştirdiğini’ söylüyor. Ayrıca o gecenin ilerleyen saatlerinde, gözleri kapalı dinlenirken başka bir fotoğrafçının rızası olmadan onu dudaklarından öptüğünü söylüyor. Bunun üzerine öfkeyle tepki vermiş. Diğerleri onu desteklemek yerine, daha sonra fotoğrafçıyı kötü hissettirdiği için onu suçlamışlar. İşte o zaman canına tak ettiğine karar vermiş. David ile konuşmayı gerçekten kesmiş. Ara sıra onu [sosyal ortamlarda] dışarıda görüyormuş. Fakat onun için eski arkadaşlık ilişkilerine geri dönüş yapmak mümkün değilmiş. Geriye dönüp baktığında, o günün kendisi için foto muhabirlik dışında başka bir kariyer aramaya vesile olduğunu söylüyor. Atölye katılımcılarından güzel sanatlar fotoğrafçısı ve eski foto muhabiri Veronika Lukasova, atölye sırasında kadının üzüldüğünü hatırladığını, spesifik olarak olayı hatırlamasa da nedeninin Harvey olduğunu anladığını söylüyor.
2012 yılında başarılı geçtiğini düşündüğü bir sektörel etkinlik düzenledi; bunun sonrasında Harvey’i gördü. Harvey’nin birlikte oturduğu bir grup fotoğrafçıya yanaştığını, onun adını andığını, ardından da yanındaki kişiye dirsek atarak, “Benimle ilk tanıştığında beni becerdi” dediğini söylüyor. Gruptakilerin utanmış göründüğünü ve Harvey’i görmezden gelmeye çalıştığını da ekliyor. Fakat Harvey sesini yükseltip ona,“Söyle ona, söyle ona, hadi ama, aramızda olanlar buydu.” demişti. Çok incinmişti. Durmasını istedi ve iddiasının doğru olmadığını söyledi. Ancak Harvey ısrar etti. Başka bir fotoğrafçı araya girene kadar da durmamıştı.
“Dehşete düştüm, utandım. İşte o anda ve daha sonra arkadaşlarımla bunun hakkında konuştuğumda, herkesin her zaman onunla yattığımı düşündüğünü fark ettim. Sadece onunla birlikte çalıştığım ve bir kadın olduğum için.” diyor. Tecrübesini Magnum’la paylaşmadı.
HARVEY GENELLİKLE EKİBİNİ, ‘DAH Sirki’ olarak tanımlıyordu. Kendisiyle 2011 yılında tanışan ve yaklaşık iki yıl onunla çalışan Harvey’in eski bir asistanı için bu çok daha karanlık bir deneyimdi. Adını vermek istemeyen eski asistan, Harvey için çalışmayı kaotik, kafa karıştırıcı ve rahatsız edici olarak nitelendirdi. Bazen ondan gelen bir fikirle ilgili düzinelerce mesajla uyanırdı. Sonrasında Harvey bundan bir daha asla bahsetmezdi. Ekibindeki farklı kişilere çelişkili talimatlar verirdi ki, bunlardan dolayı bazı tartışmalar söz konusu oluyordu. Ekipteki kadınları sık sık birbirine düşürürdü, diyor. Ayrıca onları birbirlerinden uzaklaştırarak, sadece kendisiyle konuşmalarını söylüyordu. Onun sürekli ulaşılabilir durumda olmasını istermiş. Asla zamanında ödeme alamıyordu. Genellikle ödemelerini defalarca talep etmek zorunda kalmış. Kendisi, Harvey ve ekipteki diğer kişiler arasında gönderilen ve iddialarını destekleyen düzinelerce e-posta paylaştı. Harvey’le çalıştığı sürenin sonunda, kendini hatalı hissedecek şekilde yönlendirilmiş ve psikolojik olarak manipüle edilmiş hissettiğini söylüyor. O sırada Harvey ile çalışan bir başka kadın, onun ifadelerini doğruladı ve benzeri ayrıntıları diğer kadından bağımsız olarak sundu. Harvey, her iki kadına da bir kamera çantasının cinsel organını örttüğü görülen çıplak bir otoportresini göndermişti. Her iki kadın da bu otoportreyi tatsız, profesyonellik dışı ve üzücü olarak addediyordu. Kadınlardan biri CJR ile bu fotoğrafı paylaştı.
Eski asistanı, Harvey’nin onunla ikinci kez buluştuklarında ona uygunsuzca davrandığını söylüyor ki, bu onun bahsetmek istemediği bir olay. Buna rağmen onunla çalışmaya devam etmiş. Çünkü olay halka açık alanda olduğu ve hızla aralarına sınırlar koyduğu için kontrolü elinde tutabileceğini düşünmüş. Bir keresinde de Harvey’nin ona fiziksel olarak şiddet uyguladığını, söylüyor. 2012 yılıydı. Açılış sergisi ve bir atölye çalışması yaptıkları Sidney’deki bir fotoğraf festivalinden dönmüş ve uçaklarından henüz inmişlerdi. “Harvey’nin telefonunda bir sorun olmuştu ve telefonunu bana verip sorunu çözmemi istedi. Harvey’e faturasını ödemediği için bu sorunu yaşamakta olduğunu söylediğimde bana kızdı, omuzlarımdan tutarak beni hiddetle sarstı” diyor. Daha sonraki e-postalarda, stresi bahane ederek havaalanında ‘bir parça tırlattığı’ için ondan özür diledi ve çekip gitmek üzere olduğunun farkında olduğunu belirterek, “lütfen ‘sana el kaldırmamın” benim iyi bir arkadaşımın yardımı için yalvarmak manasında olduğunu bil. Fiziksel olarak sana zarar vermek gibi kötü bir niyetin YOKTU…” diye yazdı. Eski asistan Harvey’i şöyle yanıtladı: “Bana sadece söz ver – bir daha bana el kaldırmak yok! Öfke, hayal kırıklığı ve stresin üstesinden gelebilirim. Fakat sarsma ve kolumdan kavranmayla başa çıkamam.”
Siyahi ve Latin kökenli bir kadın olan eski asistan, Harvey’nin ‘yerli’ göründüğünü söylediği, cilt tonu ve burnunun şekli hakkında sık sık yorum yaptığını ifade ediyor. Onlarla birlikte çalışan diğer bir kadın da, Harvey’nin böyle yorumlar yaptığını hatırlıyor. Ayrıca Harvey’nin kendisine, Brezilya’da bir seks işçisini ücret karşılığı tuttuğu için böbürlendiğini de söylüyor. Harvey ile 2012 yılında, Magnum’un yıllık genel toplantısı için Arles’a gittiğinde, onu otel odasında birlikte yalnız kalabilmeleri için kandırmaya çalıştığını, kendisine ve ekipteki bir başka kadına bu doğrultuda yanıltıcı mesajlar gönderdiğini söylüyor. Bu ifade söz konusu diğer kadın tarafından da teyit edildi.
Her iki kadının da onunla çalıştıkları süre boyunca, Harvey’nin sektördeki konumunu genç kadınlara erişim sağlamak için kullandığını ve özellikle de renkli ırktan kadınlarla ilgilendiğini söylüyorlar. Eski asistan, yapacak gerçek bir iş olmadığı halde genç kadın fotoğrafçıları düzenlediği atölyelere, kendisini “asiste etmeye” davet ediyordu. Eski asistan, “Kızlar onun çevredekilerin inanmasını istediği gibi, partilemek ya da onunla yatmak için ortalıkta takılmıyorlardı. Ben de dahil olmak üzere hepsi çalıştıklarını düşünen saf genç kızlardı.” diyor.
“David’in bu kadar sevilmesinin en önemli nedenlerinden biri, birçok insanın onun bir akıl hocası olarak çalıştığını ve özellikle de Burn aracılığıyla yeni ortaya çıkan fotoğrafçılara çok yardımcı olduğunu sanmasıydı. Fark edemedikleri şey, David’in en az yaptığı iyilikler kadar kötülükte ettiğiydi. New York’taki çatı katında düzenlediği partilerden sonra, Partideki hangi genç kızın onu sevişmek veya oral seks yapmak için tuvalete çektiği hakkında konuşurdu. Her zaman söz konusu kıza takma bir isim yakıştırırdı ve bu kız her zaman genç bir fotoğrafçı olurdu. Neyin gerçek neyin yalan olduğunu bilmek imkansızdı. Harvey, Magnum’daki genç kadınların çoğuyla ‘bağlantı kurduğunu’ iddia ederdi.” diyor.
2011 yılının sonbaharında, eski asistan Harvey için ücretsiz olarak çalışarak, o sırada yaşadığı Rio de Janeiro’da bir ay geçirdi. Onun fotoğraflarını yedekledi, sabit disklerini düzenledi, kameralarını ve hafıza kartlarını takip etti, e-postalarıyla ilgilendi ve şehirde bir rehber görevi gördü. Ekim 2012’de yayımlanan bir National Geographic konusu ve bir kitap için fotoğraflar çekiyordu. Eski asistan ay boyunca Harvey’nin çekerken gördüğü fotoğrafların çoğunu kurguladığını, asistanlar ile çevredeki diğerler insanları birer model olarak kullanarak tıpkı stüdyoda çalışan bir sanat yönetmeni gibi yönettiğini söylüyor. Eski asistan, National Geographic‘in ilgili konusunda yayımlanan bir fotoğrafta boy gösterdi: Görsel, onu bikini giymiş, bir plaj topuyla oynarken gösteriyor. Spontaneymişçesine görünen fotoğraf aslında bir mizansenmiş. Plaj topunu kendisi satın almış ve birkaç gün boyunca onu defalarca fotoğraflarken topla oynamasını istemiş. “Topu havaya atıyor ve onun istediği gibi olup hoşuna gidiyorsa, ‘Topu havaya atmaya devam et’“ diyormuş. Konuyla ilgili olarak adı geçen bir diğer kadın da, Harvey’in fotoğrafladığı kişileri yönlendirdiğini doğruladı.
Eski asistan, “Her şey… her zaman için onun fikriydi. Fakat o tam tersi olan hikayeler anlatıp dururdu. Ama gerçek şu ki, ‘Bunu giymeni istiyorum’ ya da ‘Bu jesti yapmanı istiyorum. Saçını dalgalandırmanı istiyorum.’ deyip duruyordu. Her şeyi o yönetti.” (Ayrıca Rio hakkındaki bir konuda Brezilyalı olmadığı halde bu kadar belirgin bir şekilde boy göstermesinin kendisini rahatsız ettiğini söylüyor. Bu fotoğrafı National Geographic’in Brezilya edisyonunun kapağında çıktı.)
Harvey, daha önce kendini bir foto muhabiri olarak görmediğini söyledi ve kimi Magnum fotoğrafçıları ‘belgesel’ ile ‘güzel sanatlar’ fotoğrafçılığı arasındaki sınırı gitgide bulanıklaştırıyor. Adlarından da anlaşılacağı gibi, Harvey hiçbir zaman bir kitabını ya da kitabının başlığını (gerçek bir hikayeye dayanan) bir foto muhabirlik örneği olarak sunmadı. The New York Times‘da James Estrin ile yaptığı röportajda Harvey, bunu ‘belgesel fotoğrafçılığın yanı sıra küçük kısa bir roman’ olarak nitelendirdi. Ama “hikayenin aslı, tabii ki National Geographic’te…” dedi. Eski asistanına göre, National Geographic hikayesi, foto muhabirlik olarak sunulmuş olsa da, yine de kurgu unsurları içeriyor. National Geographic‘in sözcüsü, bir e-postada, Harvey ile 2012’den beri çalışmadıklarını belirterek, “Magnum’dan gelen bu raporlar ışığında, biyografisini web sitelerinden kaldırmak ve Instagram hesaplarına katkıda bulunma yetisini engellemek için ek adımlar attık. National Geographic için çalışan fotoğrafçıların, foto muhabirlik olarak addedilerek yayımlanan fotoğrafların, sahnelememesini de içeren katı standartlarımız doğrultusunda çalışmaları bekleniyor.” diye yazdı.
Eski asistan 2012 yılında New York’a taşındı. Harvey için atölyelerini yönetmesine yardım ederek ve bir stüdyo asistanı olarak ücret karşılığında çalışmaya başladı. Harvey’nin daha çok fotoğrafını çekmeye, kendisine ‘ilham perisi’ diye hitap etmeye başladığını, ona olan ilgisinden rahatsız olduğunu ve fotoğraflanmak konusunda gitgide isteksizleştiğini söylüyor. “Benim fotoğrafımı çekmeye takıntılıydı. Bu gerçekten tuhaftı. İnsanların benim, onun kız arkadaşı olduğumu düşünmesini istemedim.”
Ama bu konuda yumuşayıncaya kadar ona defalarca baskı yapmış. Ona baskı yapmak için çeşitli yöntemleri varmış. Buna hangi fotoğrafların yayımlanıp yayımlanmayacağı konusunda bir miktar kontrol sözü de dahilmiş ki, buna ilk başta ikna olmuş. “Fotoğraflar konusunda son sözümü söyleyeceğim ve fotoğrafların kullanımından elde edilen kârın belli bir yüzdesini bana ödeyeceği konusunda her zaman çok netti. En başta yapılan anlaşma buydu ve her iki sözü de yalandı. Kitabında (gerçek bir hikayeye dayanan!?) benim onaylamadığım fotoğraflarıma yer verdi.” diyor.
Fotoğrafının çekilmesini istemediği için ayak diremeye çalıştığında, ona hayır demesi zordu çünkü onun için çalışıyordu. “Bu garip bir güç dinamiğiydi” diyor. Bir vakada Harvey, bir Magnum baskı satışı için New York’ta çıplak bir erkek modelin fotoğraflarını çekiyordu. Eski asistan fotoğrafta yer almak istemedi, ancak Harvey’nin ona baskı yapmayı bırakmadığını ve bu yüzden de yumuşadığını, söylüyor. Fotoğrafta, adam kameradan uzaklaşıyor ve eski asistan, saçları yüzünü kapatacak şekilde oyuncak bir atın üzerinde oturuyor. Harvey fotoğrafları çektikten sonra, onlardan rahatsız olduğunu ve Harvey’e bu görsellerin yayımlanmasına rıza göstereceğinden emin olmadığını söylemiş. Sonra stüdyodan ayrılarak metroya binmiş. Metrodan çıktığında, Harvey’den fotoğrafı Instagram akışında yayınlayıp yayınlayamayacağını sorduğu bir mesaj aldığını söylüyor. Ama onun cevabını beklememişti. – “Zaten çoktan yayımlamıştı.” diyor.
Ayrıca Harvey’nin kârı onunla paylaşma sözünü asla tutmadığını da, söylüyor. Harvey, 11 Kasım 2015 tarihli bir e-postada asistanına şunları yazdı: “Sana bir miktar borcum olacak… ilk başta verdiğim söze göre.” Hem kapakta yer alan plaj topu çekimi (gerçek bir hikayeye dayanan!?) hem de bir Magnum baskı satışının parçası olan çıplak modelle çekilen fotoğraf, 100’er dolara satılacaktı. Üçüncü tekil şahıs olarak isminin baş harfleriyle kendisine atıfta bulunarak. “İlk olarak Magnum % 40 pay alacak… bu yüzden senin için %10 ve DAH (David Alan Harvey) için toplamın %50’sinin adil olacağını düşündüm. Satılan en son fotoğraf olan plaj topu fotoğrafının satış oranına bakılırsa, yaklaşık olarak 1000 dolar elde edersin.” diye yazdı. “Bu sizce adil mi?” Eski asistan, bu baskılardan veya sair zamanlarda çeşitli kullanım amaçlarıyla onun sattığı fotoğraflarından hiç para almadığını söyledi.
Mayıs 2017’de, eski asistanı Harvey’e, üzerinde çalıştığını duyduğu yeni kitapta veya gelecekteki diğer kitap veya projelerde fotoğraflarını kullanmamasını isteyen bir e-posta yazdı. O cevap verdi, “Dileğin kabul edildi. Neredeyse. :)” Yeni çıkacak BeachGames adlı tek bir kitabının olduğunu ve kitapta onun hiçbir fotoğrafının olmadığını yazdı. Ancak gelecek kitaplarında plaj topu ve ‘nü adam’ fotoğraflarını kullanmayacağına dair bir söz veremeyeceğinin yazdı. “Her ikisi de benim ikonik fotoğraflarım ve senin de kabul edeceğin üzere ikimizin işbirliği sonucunda ortaya çıkan işler…” diye yazdı ve gelecekte daha başka fotoğraflarını yayımlamak gibi herhangi bir planı olmadığını ekledi.
Harvey hiçbir zaman BeachGames adında bir kitap yayımlamadı. Ancak gönderdiği e-postadan önce eski asistanının yer aldığı en az iki fotoğrafını içeren bu isimde bir sergisi oldu. Ayrıca, bu yıl Temmuz (2020) ayında yayımlanan en yeni kitabı, Off for a Family Drive‘da onun en az üç fotoğrafına yer vermişti. Eski asistan. çekilen fotoğraflarının hiçbiri için bir model muvaffakatnamesi imzalamadığını söylüyor.
Eski asistanı, diğer kadınları Harvey hakkında uyarmaya çalıştığını, ancak onlara benim onları kıskandığım için böyle davrandığımı söyleyerek yalan söylediğini dile getiriyor. “İşimi yapmak için orada olduğumu sanıyordum. Aynı zamanda bu davranışı sürdürmediğinden de emin olmalıydım. Fakat bunu her halükarda kontrol ettiğimi düşünürken oldukça saf ve aptalmışım.” diyor. 2014 yılının başlarında onunla çalışmayı bırakmış.
Eski asistanı, Harvey’in davranışlarının genel olarak sektörde bilindiğini söylüyor. Deneyimini Magnum’a bildirmemiş, ancak bunu Magnum’un Paris ofisindeki düşük düzeyli bir çalışanla tartıştığını belirtiyor. Ayrıca olanları Harvey’in aile üyeleri ve kendisiyle birlikte Burn ve Harvey’in yönettiği genç fotoğrafçılar için 10.000 dolara kadar hibe sağlayan Emerging Photographer Fund’da çalışanlar da dahil olmak üzere birçok kişiye anlattığını söylüyor. Eski asistan, Harvey ile Burn ve Emerging Photographer Fund’da yıllarca birlikte çalışan Anton Kusters ile Harvey’in davranışları hakkında konuştuktan sonra, Kusters 11 Temmuz 2012’de ona bir e-posta yazdı. “Bilmeni isterim ki, eğer kız kardeşim senin bana anlattığın türden bir hikayeyle gelseydi, durum için gerçekten üzülür ve süper korumacı olurdum. Ona derhal oradan çıkmasını söylerdim…” diye yazdı. Ona cevaben, ‘sarsma ve koldan tutma olayından’ bahsetti. Kusters kendisine yapılan röportaj talebini reddetti, ancak kadının ona bir sonraki e-postasında “Bana iyi olduğuna dair güvence verdi. David ile çalışmaya da devam etti.” diyen bir e-posta yazdı. Kusters, eski asistanın yazdığı bu mesajdan kısmen bir alıntı paylaştı: “Durumu kontrol etmeyi öğrendiğimi ve milyonlarca kez daha iyi hissettiğimi söylemekten gerçekten mutluyum… Yavaş yavaş kendimi geliştirmeye çalışıyorum, tabiri caizse yuvadan uçmaya çalışıyorum, ama uzaklara yapılan bu yolculukta David’le başa çıkmak için daha iyi taktikler ve kendime daha fazla güven buldum.” Asistan, yaklaşık bir ay sonra Kusters’ın e-postasının tamamını paylaştı. Mesajın Kusters’ın dahil olmadığı bir bölümünde şunları yazdı: “David, Şili’den bir kızla uçtu ve belki de işleri artık farklı bir şekilde ele aldığım için üzerimde baskı yok. Bilemiyorum. Ama her hâlükârda çok daha iyi hissediyorum ve en azından ben etrafta olduğumda bana saygı gösterilmesini garanti ediyorum. (herkes için! Yeni kızlar da dahil)“
Eski asistan “Neden hiç kimse bir şey söylemedi diye merak edenler için? – Söyledik.” diyor. “İnsanlar konuya dair konuştu, olup bitenleri herkes biliyordu. Buna gülüp geçtiler. ‘Ah, senin için David bu.’… Hepsi de biliyordu, fakat kimse umursamıyordu. Yaptıklarını sürdürmesine, böyle davranmasına ve kankalarıyla gülüşmesine müsaade edildi… Yani mevzuyu anlatacak daha başka kimse yoktu. Çünkü halihazırda hepsi konuyu biliyordu. Ve aksini söylüyorlarsa, yalan söylüyorlardır. Beyaz ırktan ve erkek olmak güçlü bir şey.”
Harvey hakkındaki hikayeler geniş bir çevre tarafından tarafından biliniyordu. Öyle ki bu yılın başlarında Harvey hakkında tweet atan foto muhabiri Mustard’ı, 2013 yılında çalışmalarını ona göstermesi için çatı katını ziyaret etmeye davet ettiğinde, bir meslektaşı oraya gitmemesi hususunda onu uyardı. Harvey ile kariyerinin daha ilk yılındayken bir portfolyo değerlendirmesinde tanışmıştı. İşlerine bakmasını istediğinde, onları ertesi hafta çatı katına getirmesini söylediğini ve çok heyecanlandığını söyledi. Bunu foto muhabiri Brett Grundlock’a söylediğinde, Grundlock kendisini bu konu üzerinde tekrar düşünmesi için uyardı. Grundlock, “Ona bu konudaki ününden bahsettim. Bu aslında herkesin bildiği bir sır…” diyor. Mustard, deneyimini Magnum’a bildirmedi. Görsel sanatçı Sina Niemeyer Mart 2018’de, CJR ile de paylaştığı ve kendine ulaşan mesajlara göre, Harvey’nin gücünü sektördeki genç kadınları ‘aslında yapmak istemedikleri şeyleri yaptırmak ve onları rahatsız hissettirmek’ amacıyla kötüye kullandığına dair birkaç şikayet aldığından ötürü, Harvey’e Burn‘de yeni kitabı hakkında bir makale yayımlanmasını istemediğini söyledi.
2004 yılında Harvey, 23 yaşında hevesli bir fotoğrafçı olan Raquel Bravo Iglesias’ı düzenlenecek bir atölyede asistanı olması için davet ettiğinde, Bravo Iglesias bir başka Magnum fotoğrafçısından bu konuya dair uyarı aldığını söyledi. Bravo Iglesias o sırada Harvey’i pek tanımıyordu: Onunla bir gece atölye düzenlemek için Madrid’e geldiğinde ve daha sonra bir kez daha Madrid’e dönüş yolculuğu esnasında portfolyosunu gösterdiğinde karşılaşmıştı. Mali durumu tanıştıkları kafede içtiği üç euroluk kahveyi ödeyecek durumda olmamasına rağmen, bu kadar ünlü bir fotoğrafçının kendisiyle tanışmak için zaman ayırmasının, kendisini adeta bir ‘asilzade’ gibi hissettirdiğini söylüyor. Şimdi geriye dönüp baktığında, o zamanki portfolyosunun ‘gerçekten çok… ama çok kötü’ olduğunu anladığını söylüyor. Yine de, sadece iki kez buluşmalarına rağmen Harvey, ondan gelecek yaz Floransa’da gerçekleşecek bir atölyede asistanı olmasını istedi. Ödemeyi veya ayrıntıları hiç tartışmadığını, ancak kariyeri için iyi bir fırsat gibi görünen bu tekliften ötürü heyecan duyduğunu söylüyor. Birkaç ay sonra Photoespaña Festivali’nde Magnum fotoğrafçısı René Burri ile aralarında kısa bir konuşma geçmiş. O yaz bir atölyede Harvey’e yardım edeceğini söylediğimde, Burri’nin beni alarma geçiren endişeli bir ifadesi vardı. Beni dikkatli olmam gerektiği konusunda uyardı. Etrafımızdaki diğer fotoğrafçılar da aynı fikirdeydi. Ne demek istediğini sorduğunda Burri, “Genç kadınları çok seviyor” diye cevapladı. (Burri 2014 yılında vefat etti.) Bravo Iglesias, Harvey’e romantizmle ilgilenmediğini söyleyerek, bu fırsatı riske etmeyi göze alıp almayacağından emin olamadığını söylüyor. Sonunda Harvey’e işi istediğini, ancak ilişkilerinin profesyonel kalacağından emin olması gerektiğini söyleyen bir e-posta yazmaya karar vermiş. Harvey, mesajına hemen geri dönüş yaparak; ona işe hazır olmadığını söyleyip teklifi geri çekmiş. “Yıllarca süren bir suçluluk hissettim. Çünkü bununla nasıl başa çıkacağımı bilemediğim için kaçırdığım bir fırsat olduğunu düşündüm.” O zaman yaşadıklarını Magnum’a bildirmedi.
MAGNUM’UN HARVEY İNCELEMESİ, Hodge Jones & Allen firmasından Londralı istihdam avukatı Susie Al-Qassab tarafından yürütülmüş. Magnum’un CEO’su Hughes, soruşturmanın yapısını bağımsız hale getirmeyi amaçladığını ifade etti: “İnsanların kariyerlerine herhangi bir olumsuz etki yaratma korkusu olmadan, güvenli ve gizli bir şekilde öne çıkıp bizimle konuşabilecekleri bir alan sağlamak istedik.”
Harvey ile ilgili soruşturmayı duyuran Ağustos açıklaması, şikayetçi olan kadınları Magnum ile iletişime geçmeye davet etmedi. Soruşturmanın nasıl yapılacağını veya kimin tarafından yürüteceğini detaylandırmadı. CJR’nin görüştüğü kadınlardan hiçbiri soruşturmaya dahil olmadı. Bravo Iglesias, Harvey’nin üyeliğinin bir yıl askıya alındığının duyurulmasından sonra deneyimini Magnum’a bildirmeye çalıştı. Instagram’daki Magnum hesabına Harvey tarafından suiistimal edildiğini bildirmek istediğini belirten bir mesaj gönderdi. Kendisini şirketlerin gizli raporlama sistemleri oluşturmasına yardımcı olan ve ‘bilgi sızdırma hizmeti sağlayıcısı’ olarak tanımlayan Safecall’a rapor vermeye davet eden gayrişahsi bir yanıt aldı. Mesajın, O’na sanki yaşananları gerçekte ‘bilmek istemiyorlarmış gibi’ hissettirdiğini söylüyor. Bu çok sorumsuzca, bu tür davranışları açıkça desteklediklerini düşündüm. Güvensizliğini ifade ettiğinde, ajans hesabı onu doğrudan Magnum’a veya Hughes’a rapor vermeye davet eden ve onların e-posta adreslerini sağlayan bir başka mesaj gönderdi.
Müfettiş, Harvey’nin eski asistanıyla temasa geçti, ancak kendisi sürece ve Magnum’a olan güvensizliğini gerekçe göstererek konuşmayı reddetti. Eski asistan, “Bunlar geçmişte olup biten çok travmatik ve üzücü şeyler… Tanımadığım birinden beni arayıp bunun benim görevim olduğunu ve onlara güvenmem gerektiğini söylemesini istemiyorum. Hayır – neden onlara güveneyim? Öylesine gizli saklı davrandılar ki, davranış kuralları yönetmeliğini bile kamuya açıklamadılar. Bana kalırsa bu delilik.” diyor.
Mustard, tweet dizininde Harvey ile yaşadığı deneyim hakkında yazdıktan sonra istismara uğramış diğer kadınları tanıdığından bahsetti. Bunun ardından Arthur’dan, Magnum’un şikayet prosedürü hakkında diğer kadınları bilgilendirmesi için davet eden bir e-posta aldı. Arthur, “Size söz veriyorum, bunu çok ciddiye alacağız ve gizlilik içinde olacak.” diye yazarak, kadınların ona doğrudan veya Magnum e-posta adresine bir mesaj gönderebileceğini sözlerine ekledi. Magnum tarafından işe alınan müfettiş daha sonra bu konu hakkında Mustard ile temasa geçti. Mustard, soruşturmanın nasıl yürütüleceğini öğrenmek için onunla konuştu. Sonrasında soruşturmaya katılmamaya karar verdi. Çünkü iyi niyetli olunduğundan yana tatmin olmadı ve “Magnum, kurumsal stratejik kriz yönetiminden daha fazlasına kendini adadığını kanıtlamak için halka açık olarak ya da bu e-postada pek fazla bir şey yapmadı. Bu toksik kültürü yaratmada bu denli büyük bir rolleri varken, güvenimizi yeniden kazanmak ve bütünlüğü yeniden inşa etmek için çok daha fazlasının yapılması gerekiyor.” dedi.
CJR ile yaptığı röportajda Hughes, bazı kadınların Magnum ile konuşmak istememeleri konusundaki hayal kırıklığını ve endişelerini dile getirdi: “Şüphesiz, geçmişte bazı sorunlar yaşandı. İnsanlar halen öne çıkıp bunları ihbar etmekten korkuyorlarsa, en önemli sorunlar halen devam ediyor demektir. Ama gördüğüm kadarıyla, basitçe söyleyebilirim ki, bir organizasyon olarak Magnum hiçbir şekilde bu davranışa suç ortağı değildir. Eline fırsat geçtiğinde de sorumlularını açıklamak istiyor. Karşılaştığımız zorluk şu ki; bu konuyu tamamen ele alma fırsatımız hiç olmadı… Bu iş için fotoğraf endüstrisinin ve bize bir şeyler bildirmek için öne çıkan insanların işbirliğine ihtiyacımız var. İnsanların öne çıkması ve Magnum’da bu şeyleri ciddiye almayacağımız algısını ortadan kaldırmak için güvenli alanlar sağladığımızdan emin olmalarını sağlamak bizim sorumluluğumuz.” Magnum’un başkanı Arthur yaptığı açıklamada, “Endüstrimizdeki güç dinamiklerini anlamak ve bunları değiştirmeye yardımcı olmak açısından öğrenmemiz ve yapmamız gereken bazı şeyler var. Geçtiğimiz aylarda bu konuya dair çok düşündüm ve insanları buna dahil etmenin yollarını bulmak için gerçekten de motive oldum.” Magnum’un ilk kadın başkanı olduğunu ve çoğu üyeden daha genç olduğunu belirterek şöyle devam etti. “Şu anki görevim herkesi bir araya getirmek ve insanları inandığımız ve ilerlememize yardımcı olabilecek fikirlerin arkasında toplamaktır. Son birkaç yılda bir organizasyon olarak çok büyüdüğümüze inanıyorum. Daha da büyüyebileceğimizi düşünüyorum.”
Eski asistanlar olan Laula ve Vera, soruşturmanın sonucundan ötürü hayal kırıklığına uğradıklarını söylediler. Yapılan açıklamanın şeffaf olmamasını da eleştirdiler. Laula, oldukça hafif olan bir yıllık uzaklaştırma cezasına şaşırdığını söylüyor. “Yıllardır sürdürdüğü bu davranışlarının karşılığı olarak bu kısa uzaklaştırmanın yeterli olduğunu sanmıyorum.” dedi. Yakın zamanda genç bir fotoğrafçıyken satın almış olduğu Magnum kitaplarını satan Vera üzgün olduğunu ama bu duruma da hiç şaşırmadığını söylüyor. “Kapsamlı bir soruşturma yürütmekten ve gerçekten duygularımızı önemsemekten çok imajlarını ve kârlarını önemsedikleri benim açımdan çok açık. Bir zamanlar onlara saygı duyduğumu ve Magnum fotoğrafçıları kadar iyi olacağımı umduğumu düşünmek bende hayal kırıklığı yaratıyor. Bu adeta insanın yüzünün tam ortasına aşık edilen bir tokat gibi. Kimsenin umursamadığını hissetmek insanı yeniden travmatize ediyor. Organizasyondaki hiç kimse olanları, nasıl hissettiğimi umursamıyor, mağdur ettiği tüm kadınları, hatta fotoğrafını çektiği çocukları bile önemsemiyor. Kimsenin umurunda değil ve bu acı verici, gerçekten de çok acı verici.”
Laula, yaşadığı deneyimi doğrudan Magnum’a bildirmek konusunda kendini rahat hissetmeyeceğini söylüyor. “Bu yardım hattı, cinsel taciz mağdurlarının öne çıkmasını garanti etmeyecek, çünkü öncelikle onlara yaşadıklarını paylaşmak için güvenli bir alan oluşturduğunuzdan emin olmalısınız”—Bu da Magnum’un başaramadığı bir şey. “Sanırım Magnum’un bu konuda gerçekten ciddi olup olmadığını kanıtlamasının zamanı. Hemde tam zamanı. Güvenilir olmak istiyorsanız, şimdi kanıtlamalısınız.”
Kristen Chick, göç, kadın sorunları ve Avrupa ve Orta Doğu’daki insan hakları konularına odaklanan bir serbest gazetecidir. Twitter hesabı; @kristenchick
Çeviri yapılan kaynak: https://www.cjr.org/special_report/magnum-photos-david-alan-harvey.php
Çevirinin ilk yayımlandığı yer: https://miratinpuslufotografatlasi.blogspot.com/2021/02/ceviri-magnumun-hesaplasma-ani.html?m=1
Ayrıca bakınız: Bir Mirasyedi: David Alan Harvey
