Yoga tekrar yürümeme yardım etmeyecek fakat yıllardır ilk defa bacaklarımı hissetmeme yardımcı oldu.
Bu kadim egzersiz sistemi size tütsülerle dolu bir oda imgesi yaratıyor olabilir fakat öğretileri ve prensipleri engelli bireyler için pratik yararlar sunabilir.
“Daha önce hiç yogayı deneyimlememiştim ve ilk yoga dersine gittiğim zaman oldukça gözüm korkuyordu. İçimdeki alaycı tarafım tütsü dumanları arasında elleri üzerinde duran insanlar hayal etmişti; fakat onun yerine geniş beyaz bir odada matlar, bloklar, battaniyeler ve diğer insanlarla karşılaştım. Kendime bir yer seçtim ve yere oturdum.
Eğitmenimiz Matthew Sanford geldiğinde omzumda rahatlatıcı elini koymuştu. Ben yanımda tekerlekli sandalyemi park etmiş şekilde yerde oturuyordum ve ikimizin de belden aşağısı felçliydi.”
Sanford ailesiyle birlikte geçirdiği kazada daha 13 yaşındaydı. Annesi ve bir kardeşi hayatta kalmayı başarmış fakat babası ve diğer kardeşi yaşamını yitirmişti. O ise kırık bir boyun, sırt ve diğer sakatlanmalarla birlikte hayatta kalmayı başarmıştı. Hatta üç gün komadaydı.
Sanford’un anlattıklarına göre çocukken çok atletik ve tüm vücudunu hissetmeyi seven birisiymiş. Kazadan sonra doktorlar belaltı hissiyatını kaybettiğini söylemişler ve onlara inanmış. Bacaklarında hissedeceğin karıncalanma ve yanma hislerinin hayali hisler olduğunu ve bunları hissetmesi durumunda boş yere yürümeyi hayal etmemesi gerektiğini de eklemişler. Fakat o bacaklarında hissettiği acı ya da mutluluk veren karıncalanmaların işlevsel olmasa da gerçek hisler olduğundan eminmiş.
Sanfrod geleneksel rehabilitasyon yöntemlerini takip ederek tüm bedeniyle başa çıkabilmesi için üst bedenini güçlendirmeyi öğrenmiş.
Kazadan 12 yıl sonra üniversitede felsefe öğrenimine devam ederken yoga eğitmeniyle tanışmış. “Zihin ve beden ilişkisi kurma üzerine kurulu yoga prensiplerini keşfediyorduk, tıpkı benim bedenimdeki gibi. O (hayali) hisleri yeniden hissetmeye başladım ve buraya ait olduğumu düşündüm. Duruşları herkes gibi yapamasam da bu duruşların özü olan duruşun bütünlüğünü hissedebiliyordum. Zaten bu da yoganın kalbiydi” diyor.
Şimdi öğrendiklerini diğer insanlarla paylaşma konusunda oldukça tutkulu ve İngiltere’yi dolaşarak yoganın engelli bireyler için muhteşem olabileceği fikrini yaymak için atölyeler ve etkinlikler düzenliyor. “Şanslıydım, çünkü muhteşem bir hocayla çalıştım ve başkalarının da kendine uygun yoga hocaları bulmalarını istiyorum. Yoganın prensipleri ayrım gözetmiyor fakat yoga duruşlarında bu büyük ayrımla karşılaşıyoruz. Her bir yoga pozundaki hizalanma ve duyarlılık prensiplerini fark ettiğim zaman bu öğretiyi herkesle paylaşabileceğimi fark ettim.”
“Fakat oldukça da korkuyordum. Şimdi bile insanlar derslere kayıt yaptırıp eğitmenlerinin bir tekerlekli sandalyede olduğunu fark edince ilk tepkileri ‘Nasıl olur?’ oluyor fakat çalışmaya başladıktan beş dakika sonra unutuyorlar.”
Sanford, sağlık çalışanlarına da eğitimler veriyor. “Sağlık alanında da insanların daha çok beden farkındalığına ihtiyaç duyduğu oldukça fazla alan var. İnsanlar yaşlandıkça fiziksel güç ve beden bağlantısını kaybediyorlar ve bu durum çökmelerine neden oluyor. Onlara farklı tür bir hissiyat olduğunu öğretmeli ve bunun fiziksel başarılarla ilgili olmadığından bahsetmeliyiz çünkü artık koşu bandında koşmalarının lüzumu yok. Ben de şu an tekerlekli sandalyemi ellerimle hareket ettiremiyorum, benim için o zaman eskilerde kaldı.”
Kaynak: The Guardian
