Cinsiyet kavramı çocuklar için henüz ülkemizde konuşulmaya başlamış bir konu olmasa da dünyada günden güne bu başlık altında daha çok araştırma yapılıyor. Tom ve Julia, içinde bulundukları bedenin sahip olduğu cinsiyeti kabul etmeyen iki trans çocuk. Aileleri ile olan etkileşimleri ise oldukça muazzam. Onların bedeni doğuştan gökkuşağına ait.
Tom, 5
Cassie Wilson, o zamanlar iki buçuk yaşında olan kızı Melanie’ye ilk kez Tom diye seslendiği anı çok iyi hatırlıyor: “Süpermarkette alışveriş yapıyorduk, Melanie ‘Artık bir kız çocuğu olmak istemiyorum. Bir erkek olacağım, adım da Tom olacak’ dedi. Ben de ona öyle seslenmeye başladım. Ertesi gün, Tom uyandığında ona ‘Günaydın, Melanie!’ diye seslendim. O da ‘Sana söylemiştim, adım Tom!’ diye karşılık verdi.”
Wilson, Tom’un cinsiyet değiştirmek için çok küçük olduğunu düşünse de birkaç yıldır Londra’daki Tavistock and Portman NHS Trust’s merkezinden cinsel kimlik gelişimine yönelik destek alıyorlar. 2014 yılında bu kliniğe müracaat eden aile sayısı 697, çocuklardan 100’ü ise 10 yaşının altında.
3 yaşına gelmeden önce Tom, insanların onu bir erkek olarak görmemesinden rahatsız olduğunu dile getirmiş. Wilson da onu bir erkek kuaförüne götürmüş: “Bu atılacak son adımdı. Saçlarını kestirmesine izin verdiğimde onun bir erkek olduğunu kabul etmiş olacaktım. Kuaför ilk andan beri onun bir erkek olduğunu düşünüyordu, Bu Tom’u çok mutlu etti.”
Cinsel hoşnutsuzluğun (gender dysphoria) tam olarak tanımı yapılmasa da bunu deneyimleyen çocuklar yanlış bedende dünyaya gelmenin yeterince açıklayıcı bir cümle olmadığını düşünüyor. Sosyal, tıbbi ve bireysel yorumlar açısından ele alındığında cinsiyet kavramını tek başına tanımlamak bile zor. Cinsel hoşnutsuzluk üzerine yapılan araştırmalar genellikle yetersiz ve tartışmaya açık. Bazı iddialar biyolojik bir temeli (genetik ya da anne karnında meydana gelmiş) olduğu yönünde, psikolojik bir boyutu (öğrenilmiş davranış) olabileceği de düşünülüyor. Tanımı ne olursa olsun, ebeveynler için reddedilemeyecek kadar gerçek.
“Tom, bana ne istediğini ve kim olduğunu söylüyor. Beş yaşında olmasının bir önemi yok, ona saygı duymak zorundayım. Kararını değiştirip tekrar Melanie olmak isteyebilir ama bunun olacağını hiç sanmıyorum” diyor Wilson.
Trans çocuklar göğüslerin büyümesi, regl, ses değişimi ve yüzdeki tüyler gibi ikincil cinsiyet özelliklerini kontrol altında tutan hormon engelleyici ilaçlar alabiliyor. Cinsiyet değiştirmeye karar verdiklerinde, 16 yaşından itibaren karşı cins hormonlarını almaya başlayabiliyor, 18 yaşına geldiklerindeyse cinsiyet değiştirme operasyonu olabiliyorlar. Mermaids danışma merkezinin başkanı ve trans bir kız çocuğu annesi olan Susie Green, tıbbi müdahalenin oldukça önemli olduğunu söylüyor: “Vücutlarının istekleri doğrultusunda şekillenmediğini fark ettiklerinde intihara teşebbüs edebiliyor ya da kendilerine zarar verebiliyorlar.”
Julia, 6
Gazeteci Jenny Kleeman, 6 yaşındaki Julia’nın ebeveynleri Annie ve Daniel ile cinsiyet uyumsuzluğu üzerine sohbet ediyor:
Annie: “Depresyon. Yalnızlık.”
Daniel: “Kendine zarar verme. Madde bağımlılığı.”
Annie: “İntihar. Ben mutlu bir kızım olsun istiyorum, ölü bir oğlum değil.”
Wilson gibi, King ailesi de Mermaids danışma merkezinin yardımıyla cinsiyet uyumsuzluğu hakkında bilgi edinerek bu süreçte çocuklarının yanında olmak istiyor. Callum olarak doğan Julia, konuştuğu andan itibaren bir kız çocuğu olduğunu söylemeye ve Callum adıyla seslenildiğinde cevap vermemeye başlamış.
“Kalemi eline aldığında kendini bir kız çocuğu olarak resmediyordu” diyor Daniel. “Kendini bir erkek olarak çizdiğini hiç görmedim.” Julia 4 yaşına geldiğinde sorular sormaya başlamış: “Ne zaman karnımda bir bebek olacak? Neden bir penisim var? Benim de göğüslerim olacak mı?…”
“Bazen kız arkadaşlarıma şunu soruyorum” diyor Julia: “Gerçekten nasıl hissettirdiğini anlayabilmek için bir günlüğüne erkek olur muydunuz? Onlarsa evet diyor, ama bu benim için sorun değil çünkü her ikisi de olabiliyorum.”
Tıbbi müdahaleye ne zaman başlanması gerektiğine dair tartışmalar devam etse de bu müdahaleler trans çocukların sağlıklı ve mutlu yetişkinler olması için yeterli değil. Her şeyden önce, aileleri onları kabul etmiş ve toplum “hoşgörü” göstermiş olsa da, karşılaşacakları zorluklar ve yapacakları seçimler için çok daha güçlü bireyler olmaları gerekiyor.
Kaynak: The Guardian
