Brezilya’da ilk turu 7 Ekim’de yapılacak başkanlık seçimlerine günler kala binlerce kadın, aşırı-sağcı ve kadın düşmanı başkan adayı Jair Bolsonaro’yu protesto etti. Muhafakazar-liberal PCL partisinin adayı Bolsonaro, misojinist(kadın düşmanı) ve homofobik söylemleriyle bilinen bir sağ-populist siyasetçi. Zaman zaman ırkçı, cinsiyetçi ve göçmen karşıtı söylemleriyle de gündeme geliyor. Borsonaro’dan uluslarası basın sık sık Brezilya’nın Trump’ı olarak söz etse de asker kökenli olması, orduyu ve güç kullanımını öne çıkaran tavırları ile Filipinler devlet başkanı Rodrigo Duterte’yi de hatırlatıyor. Brezilya’nın askeri dikta dönemine duyduğu özlemi de gizlemeyen Bolsonaro, o zaman ki tek hatamız yeterince işkence yapmamamız şeklinde bir açıklamada dahi bulunmuştu.
Bolsonaro geçtiğimiz haftalarda, kadınların hamile kaldıkları için erkeklerden daha düşük ücret almaları gerektiğini savunan açıklamaları ile tepki çekmişti. 2014 yılında ise tecavüz konusundaki normalleştirici yaklaşımını eleştiren bir kadın vekile, ben olsam sana cinsel tacizde bulunmazdım, çünkü buna değmezsin diyerek cevap vermişti.
Facebook’ta “woman againist Bolsonaro” isimli kapalı grubu kuran Brezilya’lı kadınlar, kısa sürede milyonlarca üyeye ulaşarak örgütlendi. Sosyal ağlarda, ona oy vermeyin anlamına gelen #EleNao (#NotHim) hashtagi ile mobilize olan binlerce kadın, hem Brezilya’nın dört bir yanında hem de ABD,Fransa, İngiltere, Portekiz, Kanada, Arjantin gibi dünyanın çeşitli yerlerinde 29 Eylül cumartesi günü meydanlarda toplanarak Bolsonaro’yu proteto etti.
1991 yılından bu yana Rio De Janerio’dan parlemento üyesi olan Bolsenaro’ya kadınların tepkisi büyüse de anketlere göre Bolsonaro 2. Tura kalacak gibi görünüyor.
Rio de Janerio, Mauro Pimentel/ AFPLizbon, Meryem Dutoğlu(Bolsonaro Asla) Lizbon, Meryem Dutoğlu
Bu haftaki önerilerimiz hep yerlilerden. Yerli müzik dünyasında kaliteli işler yapılmaya kaliteli klipler çekilmeye devam ediyor. Gözardı etmeyelim sakın. Daha fazla ilgiyi kesinlikle hakediyorlar.
Gökçe Kılınçer – Sev Derim
Artık retro pop denince Türkiye’de Gökçe Kılınçer ismi geliyor. Kaliteli pop denince de.
Ağaçkakan – Kesin Şamatayı
Hip hop ve rap dünyasında atılım son sürat sürüyor. Ağaçkakan’dan yeni şarkı kısa film tadında bir kliple geliyor.
Yüzyüzeyken Konuşuruz – Boş Gemiler
İsimlerine çok takılındı bu grupların ama hepsi de çok iyi işler çıkarıyor, uzun isimlerine değil müziklerine odaklanalım.
Goncagül Sunar – İzin Verdim
Goncagül Sunar’ı sahnelerden ve ekranlardan tanıyoruz. Ama onun biraz daha ilgiyi hak eden müzisyen yönü de var.
Ezhel & Anıl Piyancı – Kafa 10
Ezhel ve Anıl Piyancı, Türkçe rap’in iki yüz akı. Yeni şarkıları da yine kalburüstü.
Literary production’s “conflict” with maternity has always been a part of female writers’ discourse. Every generation had their own argument about the topic due to the struggles of their times. Virginia Woolf embodied the problems that women would be confronted with the metaphor of “Shakespeare’s Sister” and advocated that a woman needs her own room to become a writer, in an age where women were rarely allowed to attend a university. Ursula K. Le Guin, who is 47 years younger than Virginia Woolf, argued that a room is not essential to become an author. Instead, a woman needs only a pen and a paper. This change in the discourse is pointing out the transformation of the difficulties which female authors come face to face through generations.
In “The Bell Jar”, the protagonist Esther Greenwood is a well-educated young woman in between an era of post-war USA and the uprising of Second Wave Feminism like Sylvia Plath do. Esther is trying to build up a career as a writer while carrying the gender role on her shoulders. Taking into consideration these traits of the heroine, she is a perfect tool for Sylvia Plath’s confessional literature to express her own struggles while becoming a writer.
In my essay, I am going to explore Esther’s journey of overcoming depression caused by the conflict between the gender roles of 50s’ USA and her desire for becoming a writer, through the path of Esther’s relationship with her mother or mother-like characters in “The Bell Jar”. Though, maternity is a not a main theme in the novel it is a significant motif as a part of Esther’s struggle with patriarchy.
To apprehend Esther’s troubles, first, we need to take a look at the US Society of the early 50s. After the Great Depression, WWII started in 1939 and ended after 16 years. With all these unbearable conditions, the society postponed investments and procreation as well. After the war ended, future expectations of the society rose and childbirth rates boomed. Some historians have claimed that it was a desire for normalcy whereas others argued that the State supported procreation in order to outnumber communists during Cold-War. Women were imposed to marry young, to catch a good husband, to kiss goodbye the husband in the morning, to bear and rear children and to cook gourmet meals for dinner, etc. To “pursue a career” as a housewife was highly supported by popular culture publications like advice books and magazines. In addition, “they were taught to pity the neurotic, unfeminine, unhappy women who wanted to be poets or physicists or presidents” (Friedan, 2010, p. 1582). Like in every war and post-war era, women of US in the early 50s has been the class whose rights and desires as individuals are postponed for the sake of society.
The protagonist Esther Greenwood in “The Bell Jar” is the generation right in the middle of two generations of feminists. In her subconscious, she has the knowledge of First Wave Feminists, which directs her for a search of a way out of gender roles but still not enough to diagnose the struggles of women in 50s. However, Esther is the woman who can ask herself “Is this all?” unlike the type of women Betty Friedan mentioned (Friedan, 2010, p. 1582). She is trying to find a path to not to be a “suburban housewife”. Her problematic relationship with Buddy Willard, a man of perfection with a brilliant future career and a respectable family, is the embodiment of her secret rebellion to be an ideal -well-educated but still housewife- American woman.
Buddy Willard appears to be a metaphor of patriarchy and all its expectations from a woman. Sylvia Plath exposes Buddy’s masculine arrogance with her ironic writing style. “I remember the day he smiled at me and said, “Do you know what a poem is, Esther?”
“No, what?” I said.
“A piece of dust.” And he looked so proud of having thought of this that I just stared at his blond hair and his blue eyes and his white teeth — he had very long, strong teeth — and said, “I guess so”” (Plath, 58-59). This quote is a very typical example of Buddy’s mansplaining attitude since Esther is an honor student in an advanced poetry composition program.
The society as a whole undermines and even ignores Esther’s talent and compassion to be a writer. Buddy Willard’s mother is another factor who disappoints her. Mrs. Willard tries to give a role of a waitress and a companion while Esther was expecting the mother to find a job connection for herself. “I’d given my phone number to Buddy Willard’s mother so she could give it to a simultaneous interpreter she knew at the UN.
I let out a small, dry laugh.
I could imagine the sort of simultaneous interpreter Mrs. Willard would introduce me to when all the time she wanted me to marry Buddy, who was taking the cure for TB somewhere in upper New York State. Buddy’s mother had even arranged for me to be given a job as a waitress at the TB sanatorium that summer so Buddy wouldn’t be lonely. She and Buddy couldn’t understand why I chose to go to New York City instead.” (Plath, 20). She refuses to be an object and proves her agency by going to New York to participate in a program for her writing career instead of being -her future husband- Buddy’s companion. In addition, Mrs. Willard is a maternal character on Esther’s point of view: “Joan pouted.” I like Mrs. Willard. Mrs. Willard’s a wonderful, wonderful woman. She’s been a real mother to me.”
I had a picture of Mrs. Willard, with her heather-mixture tweeds and her sensible shoes and her wise, maternal maxims.” (Plath, 230)
Esther’s struggle with motherhood as a daughter depends also on economic terms. First, we learn that her grandmother is a hardworking Austrian immigrant which gives us the hint of first-generation immigrants who probably had to work more than the locals to set up a decent life. “… She looked stern and hardworking and moral as an old-style European immigrant and reminded me of my Austrian grandmother.” (Plath, 23). Then, she mentions her grandmother’s habit which is mostly addressed to the lower classes. “The sight of all the food stacked in those kitchens made me dizzy. It’s not that we hadn’t enough to eat at home, it’s just that my grandmother always cooked economy joints and economy meat loafs and had the habit of saying, the minute you lifted the first forkful to your mouth, “I hope you enjoy that, it cost forty-one cents a pound,” which always made me feel I was somehow eating pennies instead of Sunday roast.” (Plath, 27).
Geçtiğimiz ocak ayında tüm dünyadaki Kadınların Yürüyüşü (Women’s March), Başkan Trump’a ve onun temsil ettiği her şeye (kabaca kadın nefretine, serbest erkek yetkisine ve kontrolsüz cinsel tacizin mümkün kıldığı tüm dünyadaki kadınların haklarına ve özgürlüklerine tehditlere) karşı birleşmiş protestocuları sürüler halinde sokaklara getirdi. Birçoğu tek bir mesajla yürüdü: Bunu kızım için yapıyorum.
Bu kadınlar tarafından sıkça duyduğunuz bir düşünce. Okula kızlarımız için dönüyoruz. Alternatif olarak kızlarımız için iş gücümüzü bırakıyoruz veya onlar için işe dönüyoruz. Sağlıklı yiyoruz, kilo veriyoruz ve kişisel bakımı onlara iyi bir örnek teşkil etmek için öncelik haline getiriyoruz. Kızlarımız adına daha iyi bir geleceği sağlama almak için belirli adaylara oy veriyoruz. Kürtaj hakkını savunuyoruz ki kızlarımız kendi vücutlarını kontrol edebilsin. Çevreyi kızlarımız için kurtarmak istiyoruz.
Bu kötü bir dürtü değil ve tüm dünyadaki kızlar için yapılacak çok şey kalıyor. Ama bu aynı zamanda kadınların gelişimini kesebilir. Bir kadının değeri bir anne olarak statüsünden gelmiyor. Haklara ve özgürlüklere insanlığımızdan gelen basit erdemle sahibiz.
Eğer 2017 kadınların “kızları” için yürüyüşüyle başladıysa ve yırtıcı erkeklere karşı yöneltilmiş dev bir kadın öfkesi dalgasıyla bittiyse, belki 2018 kadınların istediği ve hak ettiği şeyin peşinden gitmeye kesin karar verdikleri yıl olacaktır – sadece bizim için. Kızlarımız için yaptığımızı söylediğimiz şeyleri kendi kişisel ilgimizden yapsak ne olurdu hayal edin.
Amerikan kadınlığının temelinde özveriden ve özellikle çocuklar için fedakarlıktan biraz daha fazlası yatıyor. Kadınlar ülkenin koruyucuları; evlerimizde çocukların, yaşlıların ve hastaların; okullarda ve kreşlerde; huzurevlerinde ve düşkünlerevi tesislerinde; hastaneler ve kliniklerde; hotellerde ve restoranlarda.
Evde beslenme çantalarının dolu olduğundan, yemeğin servis edilmiş, bulaşıkların yıkanmış, sevdiklerimizin öpülmüş olmasından ve doktor randevularına gidildiğinden emin oluruz. Ofiste toplantılarla etkinliklerin programlanmasından ve masadaki herkesin duyulduğunu hissettiğinden emin oluruz. Bunu beklentilerin ve yetiştirilme tarzımızın dışında yaparız. Amerika’daki haneler boyunca kızlar erkek kardeşlerinden daha fazla parasız iş yapıyor ve bu başkaları için bedava kadın iş gücü öyle her tarafa sinmiş ki, neredeyse görünmez.
Başkalarına göz kulak olmak, kadınların yaptığı gibi, iyi bir şey ve gerekli bir şey. Ancak süreç içerisinde arzularımız rafa kaldırılıyor. Yaşamlarımız küçülüyor.
Birçok kadın isteklerini “kızlarına” yansıtarak yanıt veriyor. Bu kesinlikle doğal ve sıklıkla pozitif. Problem birisinin çocukları için dünyayı daha iyi bir yer haline getirmeyi istemek değil; problem kadınların dünyayı kendileri için daha iyi bir yer haline getirmeye haklarının olduğunu hissetmemeleri.
“Bunu kızım için yapıyorum” retoriği kısmen stratejik. Sıklıkla, kızlarımız için istediğimiz şeyler bizim de aradığımız şeylerle aynı. Sadece bedensel otonomi ve iş yerinde saygı gibi temel haklar için kendi taleplerimizi yeni nesil için umut olarak çerçevelememiz daha makul ve kültürel olarak daha fazla hoş görülüyor.
Geçen yıl Kadın Yürüyüşü’ndeki birçok kişi bu mesajla bir araya toplandı: Bunu kızım için yapıyorum.
Yine de, kim dünyanın kızlar için daha iyi olmasını istemez ki? Kızları idare etmek kolay. Cinsel üretim öncesine uygunlar ve genel olarak sessiz, uysal ve optimistik görülüyorlar. İhtiyaçları düzenli moda sözcüklere ve sloganlara sığdırılabilir: “güçlendirme”, “eşitlik” ve “hayallerinin gerçekleştirilmesi”.
Yine de kadınlar- biz daha karmaşığız. Tutkuları neredeyse dünyanın her köşesinde sistematik bir şekilde susturulan, kıyafetleri, vücutları, beyinleri ve hırsları politikleştirilen, yasallaştırılan ve kötülenen yaratıklarız. En temel insan davranışlarımız – seks yapmak, bebek sahibi olmak ve diğerlerini sevmek – kültürel beklentilerimizin ve normların ataerkil süzgecinden geçiriliyor ve başkasının zevklerine, ihtiyaçlarına veya iştahına göre yeniden şekillendiriliyor. Kadınların neyi arzulayabileceği korkusu anti-feminist Amerikan politikalarını canlandırıyor. Bizi bu kadar küçük tutmaları için başkalarını öncelik haline getirince ödüllendiriliyoruz ve kendi ilgimiz doğrultusunda hareket edince cezalandırılıyoruz.
Kadınlar aç. Ancak reddedilerek tatmin hissetmek üzere yetiştirildiğimiz için bazen neyin açlığını çektiğimizi bile bilmiyoruz. Arzuladığımız şeyin peşinden gittiğimizde bunu sesli söylememizin sonuçları şiddetli olabiliyor: parasını dünyayı gezmeye harcamak istediğinden çocuk istemediğini söyleyen veya bir bebek istemediği için kürtaj yaptırdığını söyleyen ya da güç arzuladığı için işe girdiğini kabul eden veya kiminle isterse onunla flört edip seks yapmak istediği için iyi bir adamla evlenmeyi reddettiğini söyleyen aptal kadına yazık. Bu kadınlar bencil, doyumsuz ve namussuz. Aynı zamanda kendilerini feminist olarak tanımlıyorlarsa, kendi doğrularını uğruna savaştıkları davayı (feminizmin süslenmemiş kişisel ilgi ile motive edilebildiği düşüncesiyle beraber) baltalamayı riske atmamak için dikkatlice filtrelemeyi biliyorlardır.
Ve böylelikle henüz kadın olmamış yeni nesle de odaklanıyoruz.
Kadınların kızlarımızın istediklerini yapmak için özgürlüğe sahip olabilmeleri adına savaştıklarını vurgulayarak istediğimiz gelişimi durduruyoruz. İyi ve adil bir yaşam isteyen kadınlar için dünyayı düşmanca tutan normları istemeden besliyoruz. Kızlarımızın başkalarının ihtiyaçlarını daha iyi karşılayabilmeleri için, hayatlarını doğruları söylemekten kaçınarak geçirmesini istiyor muyuz? Kızlarımızın hayatlarını her şeyden önce kendi kızlarına adayarak geçirmelerini istiyor muyuz?
İstemiyorsak kendimize sevgiyle ve kızlarımıza bağışladığımız hayranlıkla davranmalıyız ve istediğimiz şeyleri şimdi talep etmeye başlamalıyız. Önce kendimizi beslemeyi öğrenmeliyiz.
4. Ardından çekirdekleri en az 800W gücünde bir mutfak robotuna yerleştirin, vanilya özü ve akçaağaç şurubu ekleyin. Yaklaşık 10-15 dakika veya yumuşak veya istenilen kıvama gelinceye kadar yüksek hızda karıştırın.
5. Buzdolabında saklayın.
Notlar:
Farklı tatları denemek isterseniz, 1/2 yemek kaşığı tarçın + zencefil tozu ekleyebilirsiniz.
Akçaağaç ve vanilya özünü çıkarabilir ve tuzlu bir tat almak için sadece 1/2 çay kaşığı tuz ekleyebilirsiniz.
Daha yağlı bir kıvam elde etmek için ayçekirdeği ile kabak çekirdeği karıştırın. Ayçiçeği ve kabak çekirdeği doğal olarak kaju gibi tatlı değildir, eğer şekerli tatları seviyorsanız, 1 veya 2 çorba kaşığı agave ya da akçaağaç şurubunu eklemenizi öneririm.
Her yıl olduğu gibi festival sezonunun başladığını müjdeleyen ve yepyeni filmlerle buluşmamıza vesile olan Uluslararası Adana Film Festivali, 25. kez bir rüzgar gibi geldi geçti… 3. kez bu yıl gittiğim Adana Film Festivali’nin yeri, bende her zaman çok başka oldu. Büyük bir tutkuyla bağlı olduğum sinemada daha da olgunlaşmaya başladığımı, Adana’ya gidip geldiğimde çok daha iyi anlıyorum. Güneşli ve oldukça sıcak havasıyla bizleri enerjik karşılayan Adana, dönüş günümüzde yağmurla uğurladı. 1 hafta boyunca dopdolu bir film programını izleyenlerine sunan Adana Film Festivali’nde bu yıl ilk kez, ödül töreni gününe gelmeden “Ulusal Uzun Film Yarışması” bölümündeki tüm filmleri tamamlamış oldum.
Festival için ellerinden geleni yapan değerli isimleri anmadan geçmemek gerek. Festivalin direktörlüğünü üstlenen İsmail Dikilitaş’ın her bir basın mensubuyla iletişim halinde olup her bir habere değer vermesi oldukça sevindirici. Bu yıl basın ilişkilerini yürüten Sayım Çınar ve ekibini de üstün başarılarından dolayı tebrik etmek gerek. Festivalin daha açılış gecesinde yaşanan acı kayıp ise katılımcılarda şok etkisi yarattı. Festivale, 25. yıl için özel verilen emek ödülü için katılan oyuncu Yakup Yavru’nun ani vefatı hepimizde üzgünlük yarattı. Usta oyuncu Yakup Yavru’ya allahtan rahmet, sevenlerine baş sağlığı dilerim.
Festival nasıl geçti?
Adana seyircisi geçen yıllardaki gibi bu yıl da salonları boş bırakmadı. Adana’da dopdolu, hatta oturacak koltukların kalmadığı seansları görmek bu sene de kısmet oldu. Adana izleyicisinin soru sorma stili de her zaman güzeldir. Kimi zaman normal bir izleyicinin veya bir sinema bilgininin sormaya cesaret edemeyeceği soruları sorması gayet keyif verici. Ayrıca bu yıl festival için geliştirilen akıllı telefon uygulaması da oldukça doğru bir fikirdi. Uygulamadan istediğimiz filmlere yer seçebiliyorduk. Geçtiğimiz yıllardaki koltuk karmaşasının ve önüne geçen festival yöneticilerine teşekkürler…
Festivalin geçtiğimiz yıllara nazaran biraz eksiklikleri de yok değildi. 1 hafta boyunca gelmesini beklediğimiz festival kataloğuna maalesef ulaşamadık. Bu durum, film seçimlerine de etki yapmış oldu. Onur ödülü sahibi isimler için ve 25 yıl içinzel yapılan kitaplar, festivalin güzel kitaplarıydı. Bu yıl festival salonlarının da film sayısının da fazla olması, gerçekten sevindiriciydi. M1 Cinemaximum salonu, bu sene film izlediğim sinema oldu. Ulusal seçkiyi tamamladığım salonda, genel bir sıkıntı olduğu kulağıma geldi. Filmin gösterildiği projeksiyonun sıkıntılı olduğu ve renkleri doğru göstermediğini, filmi hakkında konuştuğum birçok yönetmen bana yöneltti. Sinema ve festival yöneticilerinin buna bir an önce el atması gerek, umarım doğru çalışmalar yapılır. Geçtiğimz yıl da film izlediğim Ariplex Sineması’ndaki gösterimde bir sıkıntıyla karşılaşmadığımı belirtebilirim.
Festivalin ödül töreni ise son derece sönük ve hızlıca geçti. Açılış ve kapanış törenleri NTV’de canlı yayınlandığı için, eminim ki ona göre plan yapılma durumu gelişmiştir. Ama bu; ödül alan isimlerin bazlarına teşekkür konuşması yaptırıp, bazılarına yaptırmama durumunu açıklayamaz bir durumu gözler önüne seriyor. Kısa Film ve belgesel yarışmalarının bir önceki gün yapılıp, ödül töreni gönü uluslararası ödüllerin bir çırpıda verilmesi de son derece töreni yavan hale getirdi. Oysa ki geçmiş yıllarda yaklaşık 2 saat süren ödül törenlerinde; müzik dinletileri ve sunucu sohbetleri de yer alırdı.
Ulusal Uzun Film Yarışması nasıldı?
Türkiye prömiyerini Adana’da yapması beklenen birçok yerli filmin, özellikle yurtdışı festivalleri başarılarını çok efektif bir şekilde duyduk. Dolayısıyla filmlerin birçoğuna, beklentim yüksek bir şekilde girdim. Bu sene Ulusal Uzun Film Yarışması’nda 15 yerli film yarıştı. Geçtiğimiz yıllara nazaran bu sayının fazlalığı; bu kadar çok yerli filmin çekilmesi açısından sevindirdi. Ama bir yandan da başarısı yüksek değerlendirilen filmlerin de geri kalmasına da neden oldu. Halef, Tuzda Kaide, Güvercin ve Kelebekler daha önce takip ettiğim filmlerdi. Geriye 11 filmi izlemek kalmıştı. Fakat filmlerin birçoğu maalesef beklediğim beğeni seviyesinde değildiler. Büyük beklentiyle girdiğim filmler beklediğim altında kalırken; başarısız olduğunu düşündüğüm filmler ise yanılttı ve iyi yanlarıyla karşıma çıktı. “Kelebekler” , sezonun en sevdiğim yapımlarındandı. Bence yarışmanın hala en güçlü filmi, çünkü senaryoda ne zaman çıkacağı belli olmayan duyguların bir şekilde harmanlanmasını doruğunda yaşıyorsunuz. Nitelikli oyuncular da cabası. Festivallerin bir diğer kuvvetli filmi “Güvercin” ise Umutsuz bir hayatın içinde her zaman bir umudun yeşerebileceğini anlatıyor. Ayrıca kuş figürünün sinemaya kattığı anlam da başarılı sunuluyor.
İzlediğim filmler / Ulusal yarışma filmleri
DÖRT KÖŞELİ ÜÇGEN
Keşke şu hayatı dışardan, bütünüyle ve tüm gerçekliğiyle gözlemlesek dedirten “Dört Köşeli Üçgen” aslı işi bekçilik olan, ama gözlemcilik yapan “Gözlemci” nin hayatından bölümleri sunuyor.
Deneysel bir havada başlayan film, “Gözlemci” nin hayatına ilginç noktalarda değiniyor ve karakterin senaryoda yerleşimi başarılı ilerliyor. Rolü canlandıran Mustafa Dinç’i kutlamak gerek. Senaryosal anlamda başlarda iyi gitse de film, ilerledikçe konularla ilgili “bu kadar da basit açıklanamaz” dedirten cinsten. Ayrıca teknik anlamda da rahatsızlık söz konusu. Filmin görüntü yönetimi oldukça düşük seviyede gidiyor ve siyah-beyaz kullanımının başarısız olduğu gözler önüne seriliyor. Renkli çekim yapıldıktan sonra, montaj masasında siyah beyaz işlemine gidildiği oldukça sırıtıyor.
AYDEDE
Abdurrahman Öner’in ilk uzun metrajlı filmi “Aydede” İstanbul Film Festivali’nin ardından Adana Film Festivali’nde karşımıza çıkıyor. Filmin senaryosu, Anadolu’da sıkça karşılaşılan hikâyelerle paralellik gösteriyor. Miras kavgası, kurnaz akrabalar, destekçi dostlar, yoksulluğun yarattığı çaresizlik, haksızlıklara boyun eğmek… Bunlar ciddi anlamda gerçekçi ve doğru noktaları ele alınarak senaryoda yer alıyor. Bu çaresizlik içerisinde aşk yeşertisi de umudun hep var olduğunu gösteriyor. Nalan Kuruçim’in çizdiği sert köy öğretmeni portresi başarılı bir performansa dayalı olsa da yaşanan durumlara karşı fazla abartılı tepkilerle sıralanmıyor değil. Bir diğer sıkıntı ise görüntü yönetiminde yaşadığı teknik boyut. Renklerin oluşturduğu karmaşa, yer yer perdede sıkıntılı durumlara işaret ediyor.
Komedi filmlerinin aranan oyuncusu haline gelen ve severek izlediğimiz Ezgi Mola, yeniden bağımsız sinemaya selam veriyor. Babasını kaybeden, genç yaşında köy yerinde çocuğuyla bir başına kalmış dul bir kadın portresini çizmek için büyük bir uğraş veriyor Mola. En başlarda alışmamız biraz zaman alsa da, Mola’nın derin oyunculuğu filmde yavaş yavaş artıyor. Özellikle çocuğunun yaramazlıklarına göz yummayıp sinirlenen köylü kadını edası da oldukça iyi bir izleti sunuyor. Küçük oyuncu Bilal Zeynel Çelik de sinirli ve hırçın bir ergenin içinde yaşadıklarını ve hayallerini oldukça başarılı bir performansla gösteriyor.
BABAMIN KEMİKLERİ
Özkan Çelik’in yönetmenliğini üstlendiği “Babamın Kemikleri”, aslında farklı olmayan bir noktadan ve Türk sinemasında benzer türdeki yapımlar gibi başlasa da, konu esrarengiz bir hikayeye doğru evriliyor. Bilindik soğuk havada başlayan film, ilerledikçe trajikomik bir hal alıyor. Aslında geneli itibariyle bir gerilime doğru sürüklendirdiğini düşündüğümüz film, belirli noktalardaki esprileri algılatıyor ve trajikomik bir durumu da içinde barındırdığını hissettiriyor. Görüntü yönetimi ve teknik konularda sıkıntı yaşayan filmin ses tasarımının da yeniden elden geçirilmesi gerek…
Cem Davran, Tük sinemasında ender rastlanabilir kalitede iyi düzeyde bir oyuncu. Bu filmde de oldukça başarılı bir performans sergilerken; çocuğuna dışardan tanıyan bir baba ve ailesine uzaktan bakan bir evlat ile reis rollerini de hakkıyla sergiliyor. Genç oyuncu Ömer Aydede de ilk başlarda pasif ve babasının yanında oldukça mülayim duran havası, film ilerledikçe tam tur değişime uğruyor. Bu değişime ayak uydurabilen genç oyuncu; yer yer şaşırtıyor, yer yer güldürüyor. Goncagül Sunar ise ekranda enerjisine hayran olduğum bir oyuncu. Bu filmde kısa yer alsa da, başarılı performansını bir kez daha gösteriyor, özellikle salonda naaş ile karşı karşıya kaldığı sahnede…
KAOS
Semir Aslanyürek’in yeni filmi Kaos, izleyenlerine çile çektirmekten başka bir durum gösteremeyen yapımlardan bir tanesi. Film daha ilk baştan itibaren filmde teknik sıkıntılara ve sahnelere rastlamak mümkün. Eşekten düşme sahnesi başlangıcı son derece korkunç! Körlerin dervişlerini çayırda bekledikleri sahneler başarılı bir çekime ve bazı iyi oyunculuklara sahip olsa da, senaryosal anlamda oldukça basit bir havada geçiyor, özellikle körlerin kavga sahnesi tam bir fiyasko.
Filmin tema müzikleri için teşekkür etmek gerek, oldukça başarılı. Bülent Emin Yarar, bu ağır gelen hikâyeye rağmen usta bir performans sergileyerek filme büyük bir artı getiriyor. Canan Ergüder’in daha başarılı performanslarını hatırlayacak olursak, bu filmde aklını yitirtmiş bir köylü kadınının tepkilerini fazla abartılı veriyor. Muhammed Cangören ve Yetkin Dikinciler ise kısa yer almalarına rağmen, filmde iyi performanslı diğer oyuncular arasında.
ANONS
Mahmut Fazıl Coşkun’un 3. uzun metrajlı filmi “Anons”, daha çok yakın zamanda aldığı ödüllerle beklentimizi yükseklere çıkardı. Fakat filme karşı hevesim, filmden sonra yarılandı diyebilirim.
Bir kere gerçekten çok güzel bir hikâyeden yoka çıkılmış ve akıllıca bir senaryo yazılmış. Senaryo, filmde yaşanan durumun absürtlüğüne güzel göndermeler yaparak, trajikomikliği de iyi yansıtmış. Fakat bunu kimi zaman abartılı yaparken, kimi zaman da çok uzun tutarak fazla boğulma haline gelmiş. Özellikle araba sahnesinin bu kadar uzun olması ve ana meseleye varırken bu kadar acı çekmek zorlayıcı durumların göstergesi… Film tamamiyle hikayesini absürtlükten ilerletiyor ve ciddi durumlar neredeyse az duruyor. Birçok sahnesinde gülme krizi yaşamak o an için çok iyi gelse de, daha sonra düşününce ciddi meselesi olan bir film için çok fazla olduğunu anlamak zor değil. Hem senaryoda hem de yönetimde bunu dengesi biraz daha sağlanabilirdi gibi geliyor bana.
Filmin planları ve görüntü yönetimi için söylenecek söz yok, renk dokusu dönemin ruhuna girmeyi başartan cinsten. Oyuncuların her biri için övgüler dizilebilir. Her birinin performansı oldukça başarılı ve gerçekçi. Festivalden aldığı birçok ödülü de hak eder cinsten, belki bir iki ödülünün kategorisi farklı olabilirdi tabi…
İÇERDEKİLER
Melih Cevdet Anday’ın tiyatro eserinden Hüseyin Karabey tarafından sinemaya uyarlanan “İçerdekiler”, tiyatro havasından çıkamayan senaryosuyla karşımıza çıktı festivalde. Bir tiyatro eseri sinemaya uyarlanırken, film kurallarına göre senaryonda çalışmalar yapılmalı. Bu film için maalesef böyle bir çalışma yapılmamış. Film genel itibariyle bir odada geçse de, hapishane sahneleri de yer alıyor. Bu sahnelerde görüntü yönetimi olabileceği iyilikte gidiyor. Fakat filmde kulağın hemen kapacağı şekilde ses tasarım sıkıntıları mevcut.
Caner Cindoruk’un performansı 2’ye bölünerek değerlendirilecek durumda. İlk yarıda korkmuş ve müdür karşısında pısırık bir mahkûm rolünde fazla abartılı bir performans sergilerken; ikinci yarıda baldızına karşı güveni yüksek bir mahkum olarak son derece dengeli bir performans sergiliyor. Müdür rolündeki Settar Tanrıöğen, kendinden beklenen performansıyla başarısını sürdürüyor. Fakat Baldız rolündeki Gizem Soysaldı ise gerçekten şok olarak kalacak benim için. Film boyunca korkak, yardımcı olmak için çabalayan ve her bir repliğinde “enişte, siz” diyerek kulak çizdiren ses tonuyla izleyenleri depresyona sokan performansıyla övgüyü hak etmiyor.
KARDEŞLER
Ömür Atay’in bir gazete haberinden esinlenerek hikayeleştirdiği “Kardeşler”, Türkiye’de ilk kez Adana izleyicisiyle buluştu. Temeli sağlam, çekimleri ve başarılı görüntü yönetimiyle kuvvetli bir bağımsız havada ilerleyen filmde başarılı bir yönetim gözlemlediğimi itiraf etmeliyim. Filmin sıkıntıları ise senaryosunda.
Oyuncuların her biri ise övgüleri hak eder cinsten. Yusuf’u canlandıran Yiğit Ege Yazar, umut vaad ediyor. Jest ve mimikleriyle karakterin düştüğü bunalımı etkili bir şekilde hissettirse de, bunu konuşmaya başladığında devam ettiremiyor. Bu konuda daha çok yolu var genç oyuncu Yiğit Ege Yazar’ın… Ağabeyi Ramazan rolündeki Caner Şahin, ise ayakta alkışlanmayı hak eder cinsten bir performansla karşımızda. Şahin, karakterin kurnazlığını, işgüzarlığını ve final sahnesindeki yumuşak yanını doğal bir oyunculukla performe ediyor. Son döneme adını sıkça duyuran Gözde Mutluer ise, Yasemin karakterini layığınca canlandırmak için var gücünü gösteriyor.
SİBEL
Çağla Zencirci ve Guillaume Giovanetti’nin birlikte yönettikleri ve festivalden “En İyi Film” ödülüyle dönen Sibel, tartışmasız festivalin en merak edilen filmlerinden bir ikisiydi. Sibel filmiyle ilgili olumu ve olumsuz söylenebilecek çok şey var. Bunları iki ayrı paragrafta değerlendirmek en iyisi olacaktır.
Film, Damla Sönmez’in efsane performansıyla ilerliyor ve aldığı ödülü sonuna kadar hak ediyor. Sönmez film boyunca sıklık diliyle konuşuyor ve karakteri tamamen yaşarcasına yansıtıyor. Çevresinden dışlanmış, uğursuz olarak nitelendirilmiş Sibel’in yaşadığı tepkileri ve ruh hallerini başarıyla sergiliyor. Sibel’in ruh durumu, senaryoda da oldukça başarıyla yazılmış gibi görünüyor. Bir yabancıya karşı geliştirdiği savunma mekanizmasını da belli edici gösteren Sönmez, aşkı tadan Sibel’in o farklı boyutunda da son derece güçlü. Erkan Kolçak Köstendil de Sönmez’e oldukça iyi bir eşlik. Filmin görüntü yönetimi, çekildiği Karadeniz’i oldukça başarıyla yansıtan bir çizgide hazırlanmış. Özellikle Sibel’in babası ve kardeşiyle yaşadığı vadi yamacındaki ev, çay toplama yeri, dağ evinin olduğu alan gibi yerler oldukça güzel çekimlere ev sahipliği yapmış.
Filmin en büyük sıkıntısı ise, hikayesi Karadeniz’de geçen filmde neredeyse tüm oyuncuların Karadeniz ağzıyla konuşmuyor olması. Bu durum bir süre sonra sizi ruhen İstanbul’a doğru götürebiliyor. Ayrıca Sibel ve ailesinin evi olarak kullanılan evin modern bir İstanbul evine benzemesi de ayrı bir sıkıntı. Köylü kadınların Sibel’e ahlak dersi vermeye kalkıp dövdükleri sahne de inandırıcılıktan uzaktı.
YUVA
Emre Yeksan, ikinci uzun metrajını bir sene sonra izleyiciyle buluşturarak ilki başardı diyebiliriz. İlk filmi “Körfez” ile beklenenin çok altında kalan ve oldukça sıkıntılı bir filmi izleyenlere sunan Yeksan, ikinci filmi “Yuva” ile yine sıkıntılar yaşasa da ilk filmine rağmen daha iyi bir izleti sunan filmle karşımıza çıkıyor.
Şehir hayatını terk edip ormana yerleşen bir adamı gözlemlediğimiz filmde, görüntü yönetimi üzerine çaba sarf edilmişlik hissedilebiliyor. Bunu en çok doğa filmlerine başarabilmek zordur. Orman kaçkını başrolümüzü canlandıran Kutay Sandıkçı’nın performansı ise, filme yakışan bir şekilde gidiyor. Ayrıca abi-kardeş diyalogları da güzelce yazılmış.
Aralarda baş karakterin tamamen çıplak halini görmek rahatsız etmedi değil. Ayrıca orman tahribatı ile şehirde yaşanan ‘olaylar, eylemler ve ya terör olayları’ birbirine bağlama durumunu da çözebildiğimi söyleyemem. “Yuva” da ağaç kökünde bulunan mağara, bana göre şifahane, metaforunu aslında iyi şekilde başlatıyor ve izleyene beğendiriyor bu ruhu. Fakat oraya kardeşin girip keşfetmesiyle bu ruh tamamen ortadan kayboluyor ve çıkmaza doğru sürüklenirken, şoke edici finalle uçuruma sürükleniyor. Bu filmin daha kısa bir süresi olması gerekliydi ve belli bir yerde “top” bir noktada final yapmalıydı gibi geliyor.
GÜVERCİN HIRSIZLARI
Dünya prömiyeri Saraybosna’da yapılan “Güvercin Hırsızları” Türkiye’de ilk kez Adana’da izleyiciyle buluşan filmlerden. Osman Nail Doğan’ın ilk uzun metrajlı filmine, gerçekten beklentim çok düşük bir şekilde girdim. Ama film bana o kadar çok ışık sundu ki, beklentimin çok üstüne çıktı ve hayranlık yarattı. Festivalin favori filmleri arasında kendine yer buldu diyebilirim.
16 yaşındaki Mahmut’un yaşadıkları, birçok gencin yaşadıklarıyla paralellik gösteriyor ve bu o yaştaki izleyenlere kendilerini hatırlatıyor. Gerçek hayatla bağ kuran film, kırsalda yaşayan hayatlara odaklansa da temelde anlattığı hikayelerle kalbinize dokunuyor ve belki de sızlatıyor. Filmdeki rolüyle “Umut Veren Genç Erkek Oyuncu” ödülünü kazanan Seyit Nizam Yılmaz, rolünün hakkını veriyor. Yılmaz; o vurdumduymaz genç Mahmut’un çevresinden etkilerini, gençlik hevesini ve hırslarını, hayalleri için çile çekmeyi yalın performansıyla gösteriyor. Ayrıca filmin küçük oyuncusu Mert Buğra Tataroğlu’na hayran olmamak elde değil. Küçük bir çocuğun yaşadıklarını, arkadaşlık kurma çabalarını ve hayal kırıklıklarını çok güzel bir şekilde canlandırıyor.
Filmin görüntü çalışmaları da oldukça kuvvetli. Filmin belki tek sıkıntısı, fazlaca uzun olması. Birkaç sahnesi atılsa, belki de çok daha rahat bir izleti sunabilirdi. Güvercin temsili ise sinemamız için özgürlük alanı açar cinsten. Güvercinler hep sinemamızda olsun, her biri başka bir hikayenin ucundan havalandırsın…
ARADA
Ali Kemal Çınar’ın yeni filmi Arada, Çınar’ın diğer filmlerinden oldukça farklı olarak karşımıza çıkıyor. Anadili Kürtçe olan, onu anlayan fakat konuşamayan biri düşünün. Hatta Kürtçe gelen sorulara Türkçe cevap veren bu kişi, üstüne bir de iki işi bir arada yapamayan birisi. Otomobil tamircisi Osman’ın tuhaf dünyası bu filmde enteresan bir dilde ele alınmış. Çınar’ın daha önceki filmlerinden çok daha iyi bir çekim tekniği geliştirdiğini söylemek gerek. Süresi oldukça ideal olan filmde hikâye akışı da fena ilerlemiyor. Fakat karakterin yaşadığı bu tuhaflık, biz Kürtçe bilmeyen izleyici için oldukça zorlayıcı oluyor. Bir altyazıya bakmak bir görüntüye bakmak, izleyiciyi oldukça yoran cinsten.
Mizahi dilin başarısı konusunda söylenecek söz yok. Özellikle Yönetmen Onur Ünlü’ye özel hayatı konusunda yaptığı göndermeye salonla birlikte uzun süre güldüğümüzü söyleyebilirim. Bunun iyi niyetli mi kötü niyetli mi olduğu konusunda bir fikrim yok, ama son derece mizahi bir nazire olduğu kanaatindeyim.
5-7 Ekim tarihleri arasında ziyaret edebileceğiniz galeri&sergi ve sanatçı evlerinden oluşan Open Studio Days, Deniz Beşer tarafından kar amacı gütmeyen, sponsorsuz bir organizasyon olarak koordine ediliyor.
Bu sene beşincisi gerçekleşecek olan Açık Stüdyo Günleri’nde resim, heykel, fotoğraf, enstalasyon, performans ve video gibi disiplinler üzerine çalışmalar gerçekleştiren görsel sanatçılar, sanatçı kolektifleri ve bağımsız sanat alanları Taksim, Cihangir, Kurtuluş, Nişantaşı, Beyoğlu, Galata, Karaköy, Tarlabaşı, Kadıköy ve Büyükada bölgelerinde bulunan ev, atölye ve sanat alanları yer alıyor. Toplamda 101 sanatçıya ait 41 sanat atölyesini ziyaret etme fırsatı bulabilirsiniz.
Stüdyoları elinizdeki harita ile keşfedebilir, bir atölyeden diğer atölyeye sanatçıların normalde ziyarete açık olmayan çalışma ortamlarına misafir oluyoruz.
Sanatı sergileme ve günümüz sanat dünyasının önemli unsurlardan biri olan ”ağ oluşturma” için bağımsız bir yapı mantalitesi güden Açık Stüdyo Günleri, aynı zamanda herkesin sanata erişimini amaçlıyor.
İstanbul’un farklı uluslardan sanatçılar içinde önemli bir merkez olduğunun altını çizen etkinlik, Türkiye dışında Macaristan,Rusya ve Sudan gibi ülkelerden de sanatçılara ev sahipliği yapıyor.
Dünya’nın bir çok yerinde düzenlenen ”Açık Atölye” organizasyonlarına paralel bir yapıda işleyen ASG, İstanbul’un en kapsamlı açık atölye etkinliği olarak ziyaretçilerini sanatçı atölyelerinde ağırlıyor.
Açık Stüdyo Günleri 2018’de ev ve atölyelerini ziyarete açan sanatçılar;
Güneş Acur, Metin Akbaş, Deniz Önlü // Serdar Akpınar, Setenay Alpsoy, Seydi Murat Koç // Küme Art (Ahmet Sarı, Ali Alışır, Ali İbrahim Öcal, Barış Cihanoğlu, Beyza Boynudelik, Burçin Erdi, Çağrı Saray, Deniz Pasha, Duygu Sabancılar, Ekin Su Koç, Elif Karadayı, Elifko, Emel Ülüş, Emre Ülüş, Enes Debran, Ercan Ayçiçek, Erdinç Babat, Esra Meral Demircan, Fırat Engin, Furkan Paydaş, Gamze Zorlu, Gizem Çeşmeci, Görkem Dikel, Hakan Esmer, Hasan Şahbaz, Horasan, Hüseyin Demirbaş, İpek Yeğinsu, Kadriye İnal, Mali, Mehmet İçöz, Mehmet Turgut, Mustafa Duymaz, Nezihe Bilen Ateş, Nur Gürel, Sayat Uşaklıgil, Selahattin Yıldırım, Semih Zeki, Serdar Kaynak, Serkan Yüksek, Serpil Mavi Üstün, Sertap Yeğin, Seydi Murat Koç, Şafak Yükseler, Şenay Ulusoy, Tarık Ceddi, Tuğçe Güney, Yağmur Çalış, Zeynep Akgün, İpek Milli), Taylan Ünal // Bulut Bagatur, Nur Bardakçı, Gözde Başkent, Deniz Beşer, Nevin Çakır // Muhittin Can, Tarık Ceddi, Nihan Yardımcı Çetinkaya, Deniz Çobankent, Özgür Demirci, Görkem Dikel, Günsel Demirci Dinler, Nurselin Naç // Özümcan Engüzel, Walid Farouk, Şehlem Kaçar // Meryem Güldurdak, Metin Toplu // İrem Hakyemez, Deniz İkizler, Nevin Taşkıran Kaçmaz, Sedef Karakaş, Sevim Kaya, Elifko // Ebru Köreken, Beksultan Oğuz // Barış Mengütay, Melek Mercan, Elif Çatlıoğlu ( X House Project), Ayşen Savcı, Başak Sipahioğlu, Ezgi Sönmez , Who are those people – textile and print studio (Bahar Meydan// Berna Süslü), Khanım Taghıyeva, Öykü Topal, Lea Toth, Fatma Sağ Tunçalp, Emel Ülüş, Yeşim Us, Cengiz Yatağan, Nevin Aktaş // Nevin Yici, Sanat Enstitüsü (Aras Yazıcı, Aslıhan Mumcu, Selin Yağmur Sönmez), Ebru Zarakolu
Hayvan Özgürlüğü İnisiyatifi’nin çağrısıyla, 7 Ekim Pazar 2018 tarihinde İstanbul, Kadıköy Boğa heykeli önünde buluşacak olan veganlar, adalet ve özgürlük için hayvan kullanımının sonlandırılması talebiyle yürüyüş gerçekleştirecek.
“Gıda” adı altında her yıl 150 milyardan fazla hayvan, insanlar tarafından öldürülüyor. Bu sayıya vücut salgı ve çıktıları için mal ve kaynak konumunda kullanılan hayvanlar dahil bile değil.
Her yıl dünya üzerinde yüz milyarlarca hayvan çeşitli bahaneler sebep gösterilerek kullanılıyor ve öldürülüyor. Hayvan kullanımının normal sayıldığı bir dünyada sayıları giderek artan veganlar ise hayvan kullanmadan yaşamanın mümkün olduğunu söylemekle kalmıyor; aynı zamanda bunu pratik olarak da göstermiş oluyor.
Veganizmin bir hayat stili, moda ya da sağlıklı yaşam rotası olmadığının dile getirildiği yürüyüşe çağrı metni şöyle devam ediyor:
Tarihsel süreçte adalet denince akla insan geliyor. İnsani değerlerin insan için yüceltildiği bir zamanda yaşıyoruz. Peki ya insan dışı hayvanlar? İnekler, tavuklar, arılar, balıklar… Tıpkı insan gibi acıyı, mutluluğu bilen; sinir sistemine sahip bu bireyler? Bu dünyada var olduklarının farkında olan, bizlerle aynı yer ve zaman ağına takılmış yeryüzünün hissedebilir (acıyı, hazzı bilen) toplulukları. Madem hissedebilirler, madem acıyı biliyorlar; o zaman neden onları kullanıyoruz? Neden onları mallarımız, kaynaklarımız, kölelerimiz yapıyoruz? Hem de bunu yapmaya ihtiyacımız yokken. Hem de bunu yapmadan hayatta kalabiliyorken. Hem bu edim tamamen keyfiyken. Bu resimde siz de bir sorun görmüyor musunuz? “Güçlü olan haklıdır.” fikri size de yanlış gelmiyor mu? Kültür, alışkanlıklar, çoğunluğu takip etmek… Adına ne derseniz deyin bunların hiçbiri hissedebilir canlıların kullanılmadan özgürce yaşamasına engel teşkil etmemeli.
Bizler veganız. Bizler için hayatın merkezinde adalet var. Bu adalet, bireylere göre değişmiyor. Bu adalet anlayışı, mevcutta eksik ve kapsayıcı olmayan güncel pratiğin çemberini genişletiyor; içerisine “öteki”leri yani her yıl yüz milyarlarcası kullanılan, öldürülen; hayatları ellerinden alınan hayvanları dâhil ediyor. Adalet için olmazsa olmaz etik bir gerekliliktir veganlık. İnsan türünün hissedebilir canlılar olan diğer hayvan türleri üzerinde kurduğu ve onları mal ve kaynak olarak konumlandırdığı türcülük (türe göre ayrımcılık) tabanlı hâkimiyetin reddi, adalet için başlama noktamızdır.
Yılda 150 milyardan fazla hissedebilir canlının hayatını elinden aldığımız bir gerçeklikte, sayılara değil hayatlara odaklanıyoruz. Tıpkı her bir insanınki gibi her bir hayvanın menfaati için tek bir gerçek var: özgür olmak! Özgürlük ve adaletin gri alanı yok. Veganizm hayvanların içinde bulunduğu mevcut şartların “iyileştirilmesi ” ya da mevcut şartlar baki kalarak hayvanlara “daha iyi muamele” edilmesi meselesi değil; hayvanların tamamen özgür olacağı bir dünyanın oluşturulması çabasıdır.
Veganlık, bir diyet ya da hayat stili değil. Bu bir moda ya da sağlıklı yaşama trendi de değil. Bu bir adalet meselesi ve adalete hepimizin ihtiyacı var.
Bizler veganız. Henüz vegan olmamış bir dünyada, henüz vegan olmamış kişileri veganlığa çağırıyoruz. Vegan olan herkesi bu yürüyüşe bekliyoruz. Gelin sesimizi genişletelim.
Henüz vegan olmamış kişiler ile veganlık hakkında konuşmak için yürüyüş sonrasında saat 18.30’da Kadıköy Roni Kafe’de bir araya gelmeyi planlıyoruz.
İletişim: Nazım Hikmet Arpag 05356461707 Etkinlik ismi: Vegan Yürüyüş 2018 İstanbul Etkinlik sayfası: https://www.facebook.com/events/333210294117294 Tarih: 7 Ekim 2018 Pazar Saat: 17.00 – 18.00 Yer: İstanbul, Kadıköy Boğa Heykeli önü
Uzun zamandır sanat tarihinin uçlarına sürgün edimiş Howardena Pindell’in eserleri, yakın zamanda Washington D.C.’deki Ulusal Galeri’de yer alan “Aykırılıklar ve Amerikan Öncü Kolu” sergisinde yer aldı. Ancak bu onun resimlerini, videolarını ve fotoğrafa dayalı eserlerini içeren tek sergi değil. Eserleri aynı zamanda önümüzdeki aylarda Kristal Köprü Amerikan Sanat Müzesi Bentonville, Arkansas’taki “Bir Ulusun Ruhu: Siyah Gücün Çağında Sanat” ve Buffalo’daki Albright-Knox Art Galeri’de “Bir Devrim İstedik: Siyahi Radikal Kadınlar, 1965-85,” sergisinde sergilenecek. Ve bunlara ek olarak Chicago’da Çağdaş Sanat Müzesi’nde eserlerine dair büyük bir anket açılacak. Kariyerine geriye dönüp bakmak için arşivlerimizi açtık. Pindell’in sanatıyla ilgili makalelerin parçalarını Douglas Crimp’in yorumundan ARTnews’in şimdiki sayısında yayınlanmış olan Pindell’e ait profilimin bir parçasına kadar seçtik – Alex Greenberger.
Howardena Pindell, İsimsiz #20 (Dutch Wives Circled and Squared), 1978. SANATÇININ ve GARTH GREENAN GALERİ’NİN, NEW YORK/ÇAĞDAŞ SANAT MÜZESİ KOLEKSİYONU, CHICAGO, İZNİ İLE ALBERT A. ROBIN’İN HEDİYE TAKASI.
“New York İncelemeleri”
Madeleine Burnside, Ocak 1978.
Howardena Pindell (Şehir merkezinin tam üstünde): Pindell iki farklı çizim serisini sergiledi. “Video çizimleri” daha önceki “numaralar” serisini renk açısından devam ettiriyor. Üzerine küçük rakamlar çizilmiş asetat, bir televizyon ekranı üzerine yerleştirildi. Daha sonra on beşinci bir saniyede fotoğrafı çekildi ki bu da videodaki imgenin genel olarak seçilebilir olsa da bulanmasına ve numaraların açıkça okunmasına izin verdi. Pindell, sporu en tatmin edici televizyon konusu olarak görüyordu.
Pindell’inkisi sezgisel bir kompozisyonun estetiği. Numaralarla çalışmanın kavramsal ihtimalleriyle alakadar değil ve eserlerini bu yolla deşifre etmeye teşebbüs edenleri eğlenceli buluyor. Bunun yerine, görünümü zengin bir görsel şölene davet eden yoğun nesneler yaratmada başarılı.
“Günümüzün Siyahi Sanatçıları: Bir Dışlanma Davası”
Patricia Failing, Mart 1989
New York sanat yayınlarındaki siyahi sanatçıların göreceli görünmezliği, örneğin, New York’un büyük galerileri ve müzelerindeki dikkat çekmeyişlerinin bir yansıması. Birçok sanatçı, [küratör Lowery Stokes] Sims’e bugün azınlık sanatçılarının bu kurumlardan dışlanmasının dolaylı olarak, sanatsal yeterliliğin ve kalitenin yargılarıyla başarılmasına yatkın olduğu konusunda katılıyor. Bir sanatçının olumsuz deneyimleri her zaman istisnai bir durum veya birinci sınıftan az yeteneğin acınacak sonucu olarak görülebilir. Bu yüzden çift yönlü ayrımcılığı belgeleme çabaları ikna edici kanıt problemi üzerinde çabalıyor.
Modern Sanatlar Müzesi’nin önceki yardımcı küratörü olan sanatçı Howardena Pindell bu zorluğu kabullenerek yedi yıllık istatiksel bir rapor derledi. Bu rapor, 11,000 siyahi, Asyalı, Hispanik ve Amerikan yerlisi ressamların, heykeltraşların, zanaatkarların, fotoğrafçıların, grafik tasarımcılar ile New York’ta yaşayıp çalışan mimarların müze sergilerinin ve şu andaki New York galeri temsillerinin üzerine. 1988’in ortalarından itibaren, rapordan alıntılanan bilgiye göre, New York’taki neredeyse tüm prestijli yerleri içeren 39 galerinin tümü sadece beyaz sanatçıları temsil etti. Eyalet boyu incelenmiş toplam 64 galeriden sadece on tanesindeki sanatçıların yüzde doksanından azı beyazdı ve bu on taneden biri kapanma aşamasındaydı.
Howardena Pindell, Otobiyografi: India (Lakshmi), 1984. GARTH GREENAN GALLERY, NEW YORK’UN İZNİYLE /FOTOĞRAF: SANATÇININ VE GARTH GREENAN GALERİ, NEW YORK’UN İZNİYLE.
“İncelemeler: Howardena Pindell Cyrus’ta”
Ruth Bass, Şubat 1990
Otobiyografi Howardena Pindell’in yeni eserlerinin merkezi temalarından biri: bir siyahi, bir kadın ve eseri boyunca sadece bu ülkede ve Avrupa’da değil aynı zamanda Asya ve Afrika’da da yanıtları ve ilhamı görerek gezmiş bir birey olarak otobiyografisi. Akli ve duygusal yolculuklarının izini takip ederek insanlığın durumunu merak eden veya insanlığın durumu hakkında endişelenen herkes için bir vekil haline geliyor.
En çarpıcı eserlerinde Pindell büyük, gerilmemiş, yumurta biçimli ya da yuvarlatılmış kare kanvaslarda kendi vücudunun bir veya daha fazla versiyonunun izini sürdü. Daha sonra parçaları ağır, görülebilir dikişlerle birbirine geri dikti. Bütün yüzey parlak akrilik çizgilerle, resim kolajlarıyla ve vinil yazılı ifadelerle kaplandı.
Bunlar dahice renkleriyle zengince kaplanmış ve cüretkar figürleriyle güzel eserler.
“Siyahi Soyut Ressamların Karmaşık Profillerinin Değişimi”
Hilarie M. Sheets,Temmuz 2014
1960’ların ortasında Yale’den mezun bir öğrenci olan Howardena Pindell, 71, aynı zamanda daha eski jenerasyon soyut sanatçıların eserlerinde (isim vermek gerekirse Ad Reinhardt’ın yakın tondaki resimleriyle Larry Poon’un yuvarlak ve oval Op sanat kanvasları) ilham buldu. 70’ler boyunca Pindell renk, yüzey ve doku ile deney yaptı. Yüzlerce küçük kağıt noktaları standart bir kağıt delgeciyle kesti. Onları kesilmiş ve içine pamuk doldurulup dikilmiş kanvaslara kolaj yaptı. Bunları akrilik, boya, pul, sim tozu ve pudra katmanlarına boğdu. Onlardan bir tanesi, solgun ve berrak İsimsiz #20: Dutch Wives, Circled and Squared (1978), “Soyuttaki Siyah”a dahil edildi.
“Harlem’deki Stüdyo Müzesi’ne soyut eserimle gidişimi hatırlıyorum, o zamanın müdürü bana ‘Şehir merkezine git ve beyaz oğlanlarla sergile,’” dedi diyor Pindell ve William T. Williams ile Al Loving’in de aynı yanıtla karşılaştığını ekliyor. “Esasen hain sayıldık çünkü özellikle didaktik eser üretmedik.”
New York’ta Garth Greenan’da bir sergisi yeni sonlanan Pindell, o eserlere başladığında bilinçli niyetinin çemberin estetik ihtimallerini keşfetmek olduğunu söylüyor. Daha sonra kendisine geri dönen bir çocukluk anısıyla korkmuştu. 1950’lerde Kentucky boyunca araba yolculuğunda, o ve Philadelphia’da yaşayan babası, bir alkolsüz bira standında durdu. Kendilerine dibinde kırmızı çemberler olan kupalarla servis edilmişti.
“Babama sordum, ‘Bu kırmızı çember ne?’” diye hatırlıyor. “Babam ‘Çünkü biz siyahiyiz ve beyazlarla aynı mutfak eşyalarını kullanamayız.’ dedi. Bunun beni aklımdaki çemberi değiştirmeye, bunu daha az nahoş hale getirmeye çalışmama teşvik eden şey olduğunu fark ettim.”
Bu şubatta [Pindell’in 1980 videosu] Pindell’in elli yıllık resimleriyle, kolajlarıyla, yazılarıyla, çizimleriyle ve videolarılya beraber Özgür, Beyaz ve 21 Çağdaş Sanat Müzesi Chicago’da sergilenecek. Eserler sanatçının ilk büyük gezici müze derlemesi olan “Görülecek Ne Kaldı”nın parçası olarak sergilenecek. Pindell’in aktivist projelerinin belgeleriyle birlikte gösterilecek eserleri, her zaman kimlik ile sanat üretimi arasındaki bağlantı hakkında ve bu sergi kesinlikle bunu keşfedecek. Ancak Çağdaş Sanat Müzesi küratörü Naomi Beckwith için daha zorlayıcı yetki, birçok savaş meydanındaki ön cephede hizmeti (soyut resimden aktivist protestolara) sonunda sahne ışığına yönelen bir sanatçının kariyerini tamamen aydınlatmak.
“Bu büyüklükte bir serginiz varsa devam eden bir soru zinciriniz var.” dedi Beckwith. “Howardena birçok açıdan bu yan ürünlere sahip, tarihçilerin bir hikayeye özetlemekte zorlandıklarını düşünüyorum.” Beckwith ile sergi üzerinde çalışan Virginia Güzel Sanatlar Müzesi’nde bir küratör olan Valerie Cassel Oliver ekliyor: “Bir şekilde tarifi zor. İnsanlar eserle ne yapacağını bilmiyor.”
The End of the F***ing Wolrd’ü henüz izlemediyseniz bu dizinin bölümlerini derhal art arda izlemelisiniz.
Uyarı: bu makale The End of the F***ing World’ün 1. sezonuyla ilgili spoiler içermektedir.
Charles Forsman’ın aynı isimli 2013 tarihli çizgi romanına dayanan dizi, orijinalinin ironik ve komik bir uyarlaması.
Dizi, banliyönün monotonluğundan kaçma arzusuyla İngiltere’nin güneyine doğru birlikte bir araba yolculuğuyla kaçan genç aykırı tipler James (Alex Lawther) ve Alyssa’yı (Jessica Barden) konu alıyor. Ortaya çıkan şey komik bir talihsizlikler zinciri oluyor.
The End of the F***ing World, komedi ve dokunaklılık arasında, iki ucunu da büyük oranda yere seren bir denge yaratıyor.
Lawther ve Barden gençliğin nihilizmini yakalamışlar üstelik performansları cuk diye oturmuş ve kimyaları uyuşuyor. Bütün karmaşa ve garipliğe rağmen bu çiftten yana oluyorsunuz. Ayrıca filizlenen aşkları da çok sevimli!
Lawther her zerresine kadar garip ve sosyal-beceriksiz James. Black Mirror hikayesi Shut Up And Dance’deki rolünden sonra James olarak dönüşü, bankaları ve dükkanları soyan bu uyumsuzları kolaylıkla oynayabilir. Ayrıca, geçen yıl Howards End’de başrolde oynaması ona çokyönlülük kazandırsa da bu tuhaf karakterlerde sivrilerek yeteneğini gösteriyor.
Bu arada, Barden öfkesi, hassas ve kırılgan tarafını gizleyen sert bir fiziksel görünüm ile Alyssa’yı oynuyor. James daha soyutken, Alyssa daha tanınabilir ve kendinizden bir şeyler bulabileceğiniz bir karakter.
Alyssa’in cinayet için bir eğilimi var gibi görünmüyor, ki bu muhtemelen onu somutlaştırmaya yardım ediyor. Barden bu role yabancı değil, TEOTFW’nin 2014 yılında çekilen film versiyonunda James’i canlandıran Criag Roberts ile genç serseri rolünü oynamıştı.
Jessica Barden ve Alex Lawther
Biçimsel olarak, The End of the F***ing World özgün ve Americana’ya [(ç.n.)ABD tarihine ve kültürüne ait eserler] sessiz, 70’ler paletinde estetikle yaklaşıyor ve bütün bunlar ona sinematik bir kalite kazandırıyor.
Bu şov alışkın olduğunuz ortalama Britanyalı komedilerden değil. Tek cümlelik kısa fıkraları canlandırmaları ve o acemiliği olsa da, farklı bir canavar. Dizi yolculuk türünün içine düşüyor –Britanya televizyonunda sık görülmeyen ve daha çok Amerikan mecazı olan- The End of the F***ing World bunu hatasız yapıyor.
The End of the F***ing World’ün yeri
Dizi Channel 4’deki yayının ardından dikkat çekmemişti fakat yeni yılda Netflix’deki uluslararası yayını sayesinde yeni bir yaşam süresi edindi ve 2. sezon onayını aldı.
The End of the F***ing World kaçırılmaması gereken harika ve özgün bir komedi.
